[ maandag 30 september 2002 ]
Vanavond in de Albert Heijn: luxeproblemen van de moderne mens. Boodschappen in het karretje ladend - aardappelen, spinazie, mosterdsoep,
you name it - zag ik ineens vanuit een ooghoek, bij de tijdschriften, de overbekende doos van
Stop Making Sense. Wat blijkt: deze legendarische concertfilm van
Talking Heads zit als extraatje vastgeplakt aan een of ander DVD-magazine van tien euro. Dat is haast decadent, als je je herinnert dat de film destijds werd onthaald als een monument in de filmgeschiedenis. Niet dat dat slecht is hoor, integendeel.
Ik was, als recent dvd-bezitter, onlangs al getipt dat het ding voor weinig bij de V&D te vinden is, maar voor tien euro inclusief tijdschrift, dat leek me toch wel wat kras. Dan móet er een addertje onder het gras zitten.
Er is vast een nieuwe special edition uit met extra nummers en commentaar van de bandleden, ga je dan denken.
Zo worden de oude versies voor een habbekrats gedumpt en zit ik straks met een goedkope dvd die ik toch eigenlijk liever weer inruil. Hoewel ik tot tweemaal toe terug ben gelopen om de doos minutieus te bestuderen ben ik sterk geweest en heb het ding laten staan.
Thuisgekomen meteen
Amazon.com en de Nederlandse webwinkels opgezocht en dan blijkt toch weer dat het met de laatste behelpen is. Staan op Amazon alle features van de disc vermeld, bij
Bol.com,
Plato en de
Free Record Shop moet je er maar naar raden. De titel vermelden wordt blijkbaar voldoende geacht, terwijl ik ook wil weten wat die schijf aan extra's te bieden heeft!
En wat blijkt: de
Nederlandse Stop Making Sense is maar een kale bedoening vergeleken bij de
Amerikaan.
Bonus Tracks! Commentary by all four original members of the band and director Jonathan Demme! David Byrne Self-Interview! Kijk, dát is wat een muziekliefhebbende dertiger wil!
Ik heb onlangs mijn eerste bestelling gedaan bij Amazon (
Oye Esteban, een niet in Europa uitgebrachte clipverzamelaar van
Morrissey) en als die probleemloos de douane voorbij komt, ga ik daar ook Stop Making Sense bestellen.
Hans [22:05]
[ zondag 29 september 2002 ]
Hoewel het eigenlijk de bedoeling is dat er op deze weblog over alternatieve pop geschreven wordt (kom maar op
Nick Cave,
Ryan Adams,
Spinvis,
Coldplay,
New Order,
Underworld) wil ik toch even stilstaan bij het concert dat ik gisteren zag.
Omdat we onze stokoude
Mitsubishi Colt hebben weggegeven, kregen we tickets voor een concert van
De Dijk ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan van de Jeugdvereniging van Marken. Dit alles speelde zich af in een grote tent, ergens in een weiland aan de grens van dit idyllische dorpje.
Hoe vaak heb je een band zien spelen op het toppunt van zijn succes?
Huub van der Lubbe vroeg sympathiek-triomfanteljk hoe het met ons was om daar meteen aan toe te voegen -
met ons is het nooit beter geweest. De nieuwe cd, Muzikanten Dansen Niet, is
op één binnengekomen in de cd-lijst en de single Ga In mijn Schoenen Staan (een vertaling van
Joe South's
Walk A Mile In My Shoes) is een mooi voorbeeld van authentieke rhythm and blues met een vette laag gospel. Het is natuurlijk geweldig dat die muziek niet alleen de liefhebbers bereikt, maar ook bij Free Record Shops en tankstations langs de snelweg niet aan te slepen is.
Gaat
zien die band! Ze gaan al twintig jaar mee, dus ze weten hoe ze een vakkundige show moeten neerzetten. Daarbij hebben ze een een oeuvre waaruit volop parels kunnen worden geput. Tenslotte is Huub van der Lubbe nog altijd een erg charismatisch en begeesterd zanger. Bovendien hou ik ervan als een Nederlandstalige groep de accordeon niet schuwt, want laten we wel wezen: dat is toch zo'n beetje de basis van de Nederlandse muziekcultuur.
Hans [08:09]
[ zondag 22 september 2002 ]
De dagen worden korter, het festivalseizoen is ten einde en dat betekent dat er weer een aantal bijzondere concerten op til staan. Zo ga ik met de grootste
Joy Division-fan van het land naar
Interpol. Deze band uit New York, die ik al enige tijd volg sinds het moment dat
Stereo er over schreef, combineert het alternatieve geluid van nu met de kilheid van de vroege jaren tachtig. Niet iedereen trekt ze, maar een beetje Joy Division-fan is op zijn minst geïnteresseerd - al was het alleen maar vanwege de stem van de zanger. Luister maar eens naar het magistrale
"PDA" (mp3) en laat iemand die man in de gaten houden nadat ze hun tweede langspeler hebben afgeleverd.
Dan natuurlijk
Underworld, op
vrijdag 8 november in de Heineken Music Hall. De nieuwe cd is super (
beluister de eerste single nog maar eens) en zoals al eerder bleek in de
Melkweg, tijdens de presentatie van
Beaucoup Fish, is het prima vertoeven in het Amsterdams liefhebberslegioen.
Tenslotte, hiervoor vandaag kaarten gehaald,
The Streets. Wat ik ervan gehoord heb is het volgende: Britse dj Mike Skinner knutselt een hiphop-plaat in elkaar die zo Engels is, dat hij wordt geroemd als "the record that says the most about England since
Never Mind The Bollocks". Teksten als "
we don't call girls bitches, we call them birds". Hoewel ik nog maar een paar fragmenten van de zeer geroemde cd
Original Pirate Material heb gehoord, lijkt het me bijzonder de moeite waard. De plaat was genomineerd voor de
Mercury Music Prize (hiphopster
Ms. Dynamite liep er mee heen) en vorige week zag ik op de Engelse tv een interview met Brett Anderson van
Suede, die de band ook al tipte. Typisch Britse muziek, zoals bijvoorbeeld ook
The Smiths die al brachten, loopt zelden hard in ons kikkerland dus er zijn nog volop kaarten.
Hans [01:26]
[ woensdag 18 september 2002 ]
Uit
The Guardian: de noodzaak om overzees publiek snel te informeren over het verhaal van nieuwe Hollywoodfilms, heeft er toe geleid dat in China een film zoals Woody Allen's
Annie Hall (waarvan de titel niets zegt over de inhoud van de film) wordt uitgebracht als "The Urban Neurotic". Zo is
Dumb and Dumber er uitgebracht als "Two Stupid Stupid People" en komt
Boogie Nights er wat meer to-the-point als "His Powerful Device Makes Him Famous".
Deze methode wordt ook op de piratenmarkt toegepast, met soms wat minder genuanceerde vertalingen. Zo wordt
Pretty Woman op straat aangeboden als "I'm Rich But I Like Prostitutes" en kun je
The Piano kopen als je vraagt om "Wretch! Let Me Chop Off Your Finger".
Hans [11:29]
Het zit erop. Het is kwart over een en we zijn weer thuis. Best wel een korte show, maar behoorlijk indrukwekkend.
Het begon vlak na negenen met een voordracht van
John Betjeman, waarna het licht doofde en tot mijn grote verrassing en blijdschap begonnen werd met het vergeten Smiths-nummer "
I Want The One I Can't Have". We zaten bovenin en Morrissey was vanuit daar helaas niet meer dan een klein mannetje. Hij had de hele zaal echter vrij snel in zijn greep; er werd een aantal
klassiekers gespeeld ("
Hairdresser on fire", "
Suedehead") en bovendien is hij natuurlijk een heel charismatische showman.
Wat me namelijk opviel, was hoe grappig Morrissey is. Hij kwam op als een oude man, met stramme benen, een semi-gepijnigde blik en zijn hand in zijn rug. Bovendien waren al zijn aankondigingen erg
Oscar Wilde-iaans. Hij heeft heel eigen stijl van bewegen, heel stoer waarbij hij de draad van de microfoon gebruikt als een soort zweep. Ik moest werkelijk denken aan een soort Elvis van de alternatieve scene. Ik had me er op ingesteld een wat vervaagde ster te zien, maar daar was geen sprake van. Heel vitaal en erg onderhoudend.
Er zijn vier nieuwe nummers, die allemaal gespeeld werden. "The First of the Gang to Die" klonk live in de zaal veel beter dan via het krakkemikkig mp3'tje dat ik weken geleden heb
gedownload, terwijl "I Like You"
vintage Morrissey is. Iedereen die ik gesproken heb was het er over eens: het was de verrassing van de avond.
Er werden veel nummers gespeeld van "
Viva Hate", Morrissey's debuutalbum als een solo-artiest. "
Everyday is like Sunday" kreeg de hele zaal plat, "
Last Night Maudlin Street" was een rustpunt in het concert en "
Alsatian Cousin" was werkelijk een knaller.
Opvallend was dat, hoewel de
Royal Albert Hall erg groot is, na het wegsterven van het overdonderende applaus en gejuich, en steeds zolang gewacht werd met het volgende nummer, dat er steeds stiltes vielen. Dat creëerde het gevoel dat je een bandje in de kleine zaal staat te bekijken. Er was ook geen aankleding: de band stond op het podium en dat was dat.
"Mexico", ook een nieuw nummer, was het minst geslaagd. Er kwam beduidend minder reactie uit de zaal. Het mijns inziens slappe "
Sister I'm A Poet" deed dat effect echter helemaal teniet; het werd onthaald op een stormachtig gejuich.
Het hoogtepunt was zonder meer "
Meat is Murder". Zelden zoiets meegemaakt tijdens een concert: elke noot, elke zin was overrompelend. Het móest eruit, zo leek het.
Na een dik uur was de reguliere set voorbij. De toegift was "
There Is A Light That Never Goes Out". Ik vond het een hele gewaarwording om te ervaren dat een nummer dat ik destijds zo vaak in mijn kamer draaide, nu door een uitverkochte Royal Albert Hall uit volle borst werd meegezongen. Dat is een ervaring die ik niet snel zal vergeten. In het instrumentale stuk, aan het eind, trok Morrissey zijn shirt uit en gooide het in de zaal. Van bovenuit gezien leek het net alsof er een school piranhas op een prooi afdook. Dat was ook het einde van het concert; er werd nog net geen "
Morrissey has left the building" omgeroepen.
Toch wel een kort concert, inclusief toegift nog geen anderhalf uur. We hebben nog een tijdje bij de artiestenuitgang rondgehangen; ik ben nog met een stalen smoel naar binnengelopen maar kwam daar niet voorbij de eerste bewaakte deur.
Setlist (gekopieerd van
MorrisseySolo.com, waarop de eerste reacties al
binnenstromen):
1. I want the one I can't have
2. Hairdresser on fire
3. Suedehead
4. Lttle man what now
5. The first of the gang to die
6. Jack the Ripper
7. I like you
8. Mexico
9. Sister I'm a poet
10. Alsatian cousin
11. Everyday is like Sunday
12. The world is full of crashing bores
13. Meat is murder
14. Irish blood English heart
15. Last night Maudlin street
16. Speedway
encore: There is a Light that Never Goes Out
Hans [02:33]
[ dinsdag 17 september 2002 ]
Het is dinsdagmiddag, een uurtje of vijf en we staan op het punt om Joost's vriendin Anita op te halen om - na een fish & chips-maaltijd in een prijswinnend cafetaria - gedrieën naar de Royal Albert Hall te gaan. We hebben gisteravond al heel wat Morrissey en Smiths-nummers gedraaid en er staat een grote bos gladiolen klaar om op het podium te gooien.
Hans [17:54]
[ maandag 16 september 2002 ]
Langzaam maar zeker raken we meer in de stemming voor het concert van morgen. Het is maandagochtend na negenen, er staat een pot koffie klaar en er knalt een live-cd van
Morrissey door het huis.
Gisteren was een rustige dag; we zijn naar
Camden Market geweest. Een buurt vol alternatieve winkeltjes (kleding, voeding en muziek). Op een brug zat een stel vervaarlijk kijkende punks met veel bier en natuurlijk honden - en een bordje met de boodschap dat een foto nemen van deze
authentic Camden punks een pond kost.
Ik heb deze onmisbare
photo opportunity aan mij voorbij laten gaan en mijn ponden uitgegeven in een tweedehands platenwinkeltje, waar ik volstrekt tevreden weer naar buiten kwam met een dvd van de BBC-serie
The Royle Family en twee cd-singles van
Spiritualized, waarvan één een promo.
Gisteravond
The Others (met Nicole Kidman) gezien. De verwachting was een spannend, meeslepend verhaal, maar wat een saaie boutfilm is dat zeg. Het duurt een lang halfuur voordat het verhaal is neergezet en verder loopt mevrouw zonder aanleiding gedurende de hele film hysterisch te doen; pas in de laatste vijf minuten wordt duidelijk waarom. Bovendien is dit een zeer gehorig huis en omdat gefluister en geschreeuw elkaar doorlopend afwisselen hebben we de vinger de hele tijd op de volumeknop gehad.
Na de koffie vertrekken we naar het
Tate Modern. Gastheer Joost is een groot kunstliefhebber en ik verheug mij zeer op zijn colleges.
Hans [10:48]
[ zondag 15 september 2002 ]
Gisteravond zowaar de eerste
bona fide popster gezien hier in Londen. Na een bezoek aan de
National Portrait Gallery - waar ik overigens onder de indruk raakte van de indringende foto's van
Nadav Kander - zijn we naar het
Thames Festival gegaan. Dat is een kleinschalig festival aan de
South Bank, waar BBC Londen-dj
Charlie Gillett (ook bekend als schrijver van het boek "The Sound of the City", dat ik gastheer Joost grappig genoeg jaren geleden voor zijn verjaardag heb gegeven) vanaf een podium een radioprogramma presenteerde met plaatjes en enkele live acts.
Hoofdact was
Glenn Tilbrook, een van de prominente leden van
Squeeze. Deze heeft nu een eigen cd uit, die vooralsnog alleen via zijn
eigen website te bestellen is. Bij het bekijken van deze site zag ik trouwens, dat hij onlangs onder meer heeft gewerkt met de onvolprezen
Ron Sexsmith en zijn fan
Elvis Costello.
Tilbrook speelde vier nummers; twee nieuwe en twee oude. Na het zeiklied "Black Coffee In Bed" van Squeeze speelde hij ook het door het publiek bijzonder goed ontvangen "
Up the Junction". Het werd aangekondigd als een
south London folk song en van de locals met wie we waren, begreep ik dat de junction waar het hier over gaat, een bekend station is alhier.
Toen Tilbrook kort werd geïnterviewd door Gillett, werd ook nog even "
Cool for Cats" gedraaid. Squeeze's eerste hit in Nederland (1979) en ik kan me nog goed herinneren dat het me opviel dat er maar zelden platen op de allerlaatste plaats van de
Top 40 binnenkwamen. Niet belangrijk, maar een van de vele trivialiteiten die ergens is blijven hangen.
Hans [09:43]
[ zaterdag 14 september 2002 ]
Muziek kun je in principe natuurlijk overal kopen. Keer op keer verbaas ik me erover, dat cd's van groepen die objectief beschouwd vrij obscuur zijn, in elke gespecialiseerde platenwinkel te vinden blijken te zijn. Kijk naar een band als
I Am Kloot, je denkt dat het een stel artistieke armoedzaaiers zijn, maar als je ze bent tegengekomen in winkels in drie verschillende landen weet je dat ze best een groot afzetgebied hebben. Het is dan ook altijd leuk om een bijzondere cd te vinden, die op slechts weinig plaatsen verkocht wordt.
Vandaar dat ik blij verrast was om gistermiddag in de
Rough Trade-winkel bij Portbello Road een heel speciale compilatie op de kop te kunnen tikken. Rough Trade is een toonaangevend platenlabel en muziekdistributeur die zich toelegt op independent en twee onooglijk kleine winkeltjes heeft hier ter plaatse. Enkele maanden geleden kocht ik de
onvolprezen 4 cd box-set die ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van het label is samengesteld;
kijk maar eens welke inmiddels legendarische namen door Rough Trade zijn uitgebracht.
Nu blijkt er een tweede compilatie van het label uit te zijn:
Rough Trade electronic 01. Geen verzamelaar met housebeats, maar voornamelijk met voorbodes van het tijdperk van elektronische muziek. Hij staat op terwijl ik dit tik, en ik luister momenteel naar Being Boiled van de
Human League. Uitgebracht in 1978, toen de groep nog drie jaar moest wachten op haar grote succes met Don't You Want Me. Verder onder meer
Throbbing Gristle,
Can,
New Order,
Stereolab en
Depeche Mode (Big Muff, uit 1981). Ook enkele recentere namen, zoals
Aphex Twin en
Fischerspooner.
De oogst tot dusver valt verder wel mee; ik heb twee maanden geleden
in Manchester flink huisgehouden dus heb al heel wat singles die ik nog wilde van bands als de
Sex Pistols en
Jesus & Mary Chain inmiddels in huis. Zondag gaan we naar
Camden Market, dus je weet maar nooit. Vanavond de eerste avond van het
Thames Festival.
Hans [12:36]
[ vrijdag 13 september 2002 ]
Voor de tweede maal in drie maanden ben ik in
Londen. In juli was ik hier om door te reizen naar
Manchester, voor een soort
bedevaart naar de plaats waar
The Smiths en
Joy Division vandaan komen. Nu ben ik hier om over enkele dagen
Morrissey te zien optreden. Vanwege grove nalatigheid en een huwelijk van een vriend heb de man nog nooit live mogen aanschouwen, maar nu mijn goede vriend
Joost onlangs naar Londen is verhuisd én er een van de weinige Europese optredens plaatsvindt in de
Royal Albert Hall, zou ik wel gek zijn om ook deze kans voorbij te laten gaan. Trouwens, een betere gelegenheid om dit wereldberoemde concerthuis te bezoeken, kan ik me niet bedenken. Ik heb zojuist dan ook, hier in stadsdeel
Islington, mijn eerste Morrissey-ticket in mijn trillende vingers gehouden.
Omdat Joost me midden in de nacht belde met de mededeling dat het afhalen vanaf
Heathrow door overmacht niet zou gaan lukken, heb ik bijzonder weinig geslapen. Gelukkig is Joost door deze overmacht zelf ook helemaal gaar, dus we hebben besloten om straks op ons gemak naar
Portobello Road te gaan. Daar is het gezellig druk en heb ik de vorige keer een paar erg leuke platenwinkeltjes gezien.
Hans [12:37]
