[ woensdag 30 oktober 2002 ]
Ik ben inmiddels in het bezit van de Britse versie van de Stop Making Sense-dvd (zie maandag 30 september). Francey, webmaster van de Talking Heads-site en platenboer te Den Haag, raadde me met klem aan niet de Nederlandse aan te schaffen en zo heeft mijn Londense vriend Joost de gang naar een plaatselijke HMV gemaakt.
Meer dan driemaal de prijs van de Nederlandse versie, maar elke cent waard. Het bewegende menu is ontworpen in de stijl van de film, er zijn twee fijne bonusnummers en je ontdekt veel over het maken van de film en het ontstaan van de nummers. Bovendien is het een fantastisch optreden, waarbij het geluid ongehoord is. Ik heb 'm inmiddels driemaal bekeken en kan er nog heel wat hebben.
Ik kan me voorstellen dat dit niet interessant is voor wie de dvd niet in zijn bezit heeft. Waarom dit dan toch hier gemeld? Wel, omdat de dvd ook een aardige weblink biedt en die kan ik hier doorgeven. Ga maar eens kijken: Stop Making Sense.
Hans [10:04]
[ dinsdag 29 oktober 2002 ]
Okee, hier dan de antwoorden. Even voor de duidelijkheid: ik was niet de maker van de quiz (zie zondag), maar slechts een deelnemer.1. De Red Hot Chili Peppers, Shocking Blue en Tom Browne hebben allen een kleur in de naam.
2. M People
3. Foo Fighters (en dus niet Nirvana, hoewel die knul rechts best wat wegheeft van wijlen Kurt Cobain)
4. Love in a woman's heart, zong Earth and Fire's Jerney Kaagman reeds in 1979.
5. Bridge of Spies van (herinnert u zich deze nog-nog-nog-nog-nog) T'Pau
6. Hit van de Sugarcubes (leuke vraag, nietwaar?)
7. John(ny) Lion, Alleen In Dallas.
Wat grappig. Ik ontdek net bij het zoeken naar leuke links bij deze post, dat de zangeres van Funkin' For Jamaica blijkbaar ook degene is die Theme from S-Express heeft ingezongen. Ik heb die cd-single hier ergens liggen en zie - na wat speurwerk - geen naamsvermelding staan. Even onthouden voor een connecties-ronde bij een volgende popquiz.
Hans [18:29]
[ zondag 27 oktober 2002 ]
De laatste zondag van de maand; tijd dus voor de popquiz in Café de Koe. Het leek me een aardig idee per ronde de leukste vraag te onthouden.Ronde 1: Connecties. Wat hebben de makers van Under The Bridge, Venus en Funkin' for Jamaica gemeen?
Ronde 2: Saxofonist Cees Kardolus blaast vijf nummers. Van wie was de hit "Moving On Up" in de vroege jaren negentig?
Ronde 3: Wie ben ik? Welke band zie je op onderstaande foto?
Ronde 4: Tekstfragment afmaken.
Sometimes when I’m looking at your face
There’s something in your eyes that makes me realize
We’ve got no chance if we’re going on this way
You mean such a lot to me
I don’t wanna be your lover for the weekend
.... .... .... .... ....
Ronde 5: Cd-hoesjes raden. Van wie is dit onvergetelijke album?
Ronde 6 - Schrijf je rot. Veertig fragmenten uit videoclips. Uit welke clip komt onderstaand fragment?
Ronde 7 - Van Alles Wat. Nederlandstalige fragmenten; uit welk lied komt "...en toen sloeg die gozer op tilt (en ik dacht nog...)".
Antwoorden over enkele dagen op deze pagina. Overigens heb ik met één van de makers van de quiz afgesproken dat hij zijn impressies hier met ons zal delen.
Hans [20:49]
[ dinsdag 22 oktober 2002 ]
Omdat ik ben opgegroeid in de noordelijke provincieën, kon ik als kind alleen maar dromen van de new-waveconcerten in het verre Amsterdam waarover het stijlvolle muziekblad Vinyl berichtte.Gisteravond heb ik revanche kunnen nemen. Ik heb mijn eerste Vinyl-concert gezien.
Zoals Lenny Kravitz bij zijn eerste platen werd bekritiseerd omdat hij soms al te vrij citeerde uit werk van bands uit de jaren zestig en zeventig, zo brengt de New-Yorkse band Interpol een verkapte jaren-tachtig popquiz.
Vijf heren, waarvan vier in een strak Oost-Duits aandoend kostuum (de drummer vertikt het om aan deze kolder mee te doen) spelen eigen repertoire, waarbij illustere namen als The Cure, Echo and the Bunnymen en Clan of Xymox hun invloed doen gelden. Oh, en de stem van de zanger lijkt angstig veel op die van Ian Curtis, de betreurde zanger van Joy Division.
De presentatie was ook helemaal zoals ik in de handleiding had gelezen: quasi-nonchalant kijkende bandleden en er kon geen glimlach af.
Moet ik het nog zeggen: het was fantastisch! Om onbegrijpelijke redenen werd de cd niet bij het stalletje met t-shirts verkocht, dus heb ik m'n ticket maar laten signeren.
Dat valt trouwens nog niet mee met een vijfmans-band waarvan de helft met bewonderende vrouwelijke fans aan het kletsen is, terwijl de andere helft mokkend de instrumenten en apparatuur inpakt.
Hans [18:47]
[ zaterdag 12 oktober 2002 ]
Afgelopen donderdag speelde één van de meest geruchtmakende bands van het moment in De Melkweg. The Vines, deze maand met een werkelijk prachtige foto op de cover van de Rolling Stone, speelden voor uitverkocht huis. Wat is The Max toch een krappe zaal! Heb me gelukkig op een mooi plaatsje weten te wurmen om te kunnen zien dat main man Craig Nicholls de druk van de grote verwachtingen niet aankan / de laatste tijd wat te vaak heeft opgetreden / voor het eerst in Amsterdam was.Waar een evenzo veelgeroemde band als de White Stripes eerder alle beloften volledig inloste, wilden The Vines met Nicholls als verveeld middelpunt maar niet van de grond komen. Alle bezieling miste. En daar gaat het om meneer, hoe mooi de liedjes ook zijn.
Hans [21:45]
[ vrijdag 4 oktober 2002 ]
Na gisteren een door Francisco van Jole gepresenteerd internetcongres te hebben bezocht (beste quote van de dag: "Singapore is Disneyland met de doodstraf"), heb ik vandaag een vrije dag. Op zoek naar een stoere schoudertas ben ik tevergeefs de stad in geweest, maar wel heb ik een mij onbekende platenwinkel ontdekt. Record Mania in de Ferdinand Bolstraat (te Amsterdam) grossiert in vinyl en hoewel ik vanwege ruimtegebrek probeer zo min mogelijk elpees en maxisingles te kopen, heb ik voor vijf euro een mooie "shaped" picture disc van Propaganda aangeschaft.Met Frankie goes to Hollywood en de Art of Noise was Propaganda zo rond 1984/85 een paradepaardje van het pretentieuze platenlabel ZTT, dat in handen was van onder meer NME-journalist Paul Morley en producer/Buggle Trevor Horn. Het prachtige Duel is een onterecht vergeten eighties-klassieker, die nog maar sporadisch te horen is - als je 'm niet zelf opzet.
Ik heb in de loop der jaren een best redelijke collectie van bijzondere items opgezet. Eén van de leukste is een promo van Hanky Panky van The The, een cd vol Hank Williams-covers. Op mijn exemplaar wordt elk The The-nummer voorafgegaan door het origineel.
Ik moet trouwens eens uitzoeken hoe ik foto's op deze blogspot-site kan zetten. En hoe ik de lay-out kan aanpassen, want ik ben de huidige al aardig beu.
Hans [16:21]
[ woensdag 2 oktober 2002 ]
Archeologie van de moderne tijd. Op 19 september 1982 werd voor het eerst de smiley ingetikt. Ja, u leest het goed: 1982. Het zou nog jaren duren voordat acid house zou doorbreken. :-)(met dank aan de zojuist op de mat gevallen Veronicagids)
Dat herinnert me er trouwens aan dat ik ooit eens een stapeltje Jack Trax-verzamel cd's uit de late jaren tachtig heb uitgeleend. Dat zijn leuke acid house-cd's, met nummers van pioniers als Ralphi Rosario, Phuture, Raze en Rhythim Is Rhythim. Toch eens achteraan bellen.
Hans [20:08]
