[ dinsdag 25 november 2003 ]
An Englishman in New York was zowel voor Sting (midi) als voor Godley & Creme (songtekst) een hit. Toch zijn het twee volstrekt verschillende nummers. Probeer de midi maar eens mee te zingen met de songtekst.Op Deja Vu - Recycled Song Titles vind je meer gelijknamigen.
Maar staan ze er allemaal op? Natuurlijk niet! Je weet er vast nog wel een paar te bedenken. In het reageervak, alstublieft.
Hans [20:31] Shit! Spinvis en band zijn in een verkeersongeluk verzeild geraakt. Mooi kloten om dat op je zeventigste verjaardag te moeten meemaken.
Hans [19:54]
[ donderdag 20 november 2003 ]
God wat een leuk nummer is dat Move Your Feet van Junior Senior toch ook.
Quicktime geïnstalleerd? Klik dan hier.
Hans [22:54]
Wie floot dit overbekende deuntje ook alweer? En welke twee nummers hoor je hier door elkaar? Vragen waar menig popnerd afgelopen zomer zijn hoofd over brak tijdens de Nationale Popquiz.
U begrijpt: de meest recente Nationale staat eindelijk online! Je kunt kennis nog eens grondig testen want alle fragmenten zijn er te beluisteren.
En wat won er dit jaar een leuk team! Ben benieuwd hoe die jongens het zullen doen in de Popquiz a Gogo - die morgenavond weer op tv is.
Hans [22:26]
[ woensdag 19 november 2003 ]
Stop de pers! Laatste nieuws in deze Spinvis Gazette:
...met mijn welgemeende complimenten voor de prachtige dvd-cover. Ik lig in de nacht van 1 december in een slaapzak op de stoep van mijn platenboer.
In afwachting Spinvis met band live horen? Kijk hier, op 3 voor 12.
Hans [20:19]
Heb het niet zien aankomen, maar mijn favoriete cd van het jaar is zonder enige twijfel Dear Catastrophe Waitress van Belle & Sebastian.
Onverwacht, want die band is eigenlijk altijd aan me voorbijgegaan. Ik las wel steeds over raakvlakken met mijn favoriete band The Smiths, maar hoorde dat eigenlijk nooit terug in die ogenschijnlijk lullige liedjes. Zo ben ik er altijd onverschillig onder gebleven.
Vorige maand echter won ik de de nieuwe cd van de Schotse band. Dan zet je hem natuurlijk wel eens op. Zoals een typische groeiplaat betaamt, ben ik 'm steeds vaker gaan draaien, merkte ik op een gegeven moment dat een paar nummers favoriet begonnen te worden en ben ik inmiddels op het punt dat ik 'm op de laatste twee nummers na knettergoed vind. Nog niet voor de eeuwigheid, maar goed genoeg voor een plaat-van-het-jaar.
Nu kom ik erachter dat er een website voor de plaat is gemaakt, waar je de nummers kunt beluisteren. Probeer If She Wants Me en Piazza, New York Catcher eens. Speciale vermelding krijgt het lied I'm a Cuckoo. Deze tenenkrommende titel verbergt een prachtig lied dat gebaseerd is op Thin Lizzy's The Boys Are Back In Town.
Voor wie Dear Catastrophe Waitress al in huis heeft en dit stukje hopelijk instemmend leest, twee bijzondere versies: vorig jaar, tijdens een John Peel-sessie, speelden ze al enkele tracks van de plaat. Beluister You Don't Send Me en Asleep on a Sunbeam.
Hans [18:59]
[ vrijdag 14 november 2003 ]
Aanstaande dinsdag is het weer tijd voor de maandelijkse popkwis in Café &Zo te Amsterdam. Ditmaal onder meer gemaakt/gepresenteerd door ondergetekende. De kwis wordt natuurlijk hartstikke makkelijk, vooral voor dertigers. Dat spreekt vanzelf!
Om 20 uur ben je van harte welkom. Teams van maximaal drie personen kunnen zich dan ter plaatse inschrijven, dat hoeft niet van tevoren. &Zo is te vinden op de Bilderdijkstraat 15.
Heb je nog suggesties voor rondethema's? Laat het weten in het reageervak!
Hans [19:07]
[ dinsdag 11 november 2003 ]
U zegt Dertigers? Vandaag zeg ik even Veertigers. Bob Dylan trad vanavond voor de tweede achtereenvolgende avond op in de Bijlmer Bierhal.
Ik wilde deze levende legende ooit eens gezien hebben, dus toen M. voor een schappelijk prijsje tickets op de kop kon tikken was de beslissing snel genomen.
Ik heb Dylan nooit echt gevolgd, maar Time Out Of Mind (1997) vind ik een absoluut meesterwerk. Een heel dreigend sfeertje op een ingehouden bluesplaat. De laatste, Love and Theft uit 2001, ligt er in het verlengde van en is wat lichtvoetiger. Hoewel niet zo'n klassieker als zijn voorganger, is het een heel lekkere bluesplaat.
Een mooi moment dus om Dylan te zien; het was voornamelijk loeistrakke bluesrock met de man zelf op electrische piano. Achteraf ben ik niet verbaasd dat de White Stripes bij hun laatste concert in Paradiso Dylan's Love Sick (fragment) speelden, want ze maken eigenlijk gewoon dezelfde muziek. De White Stripes zijn alleen heel duidelijk van na de punk, ze spelen veel venijniger.
Hieronder de setlist (uit de nieuwsgroep rec.music.dylan), maar eerst een aardige anecdote die ik nog vóór het concert hoorde van J.
Naar het schijnt zingt Dylan zijn meest bekende nummers compleet anders dan op de plaat. Dit om te voorkomen dat zalen vol kalende kerels avond aan avond elk nummer woord voor woord meezingen. Een paar jaar geleden hoorde J., in de Martinihal te Groningen, Dylan's band Just Like A Woman (fragment) inzetten. Duizenden begonnen tegelijk Nobody feels any pain te zingen. Behalve Dylan. Die wachtte tot het allerlaatste moment voordat hij razendsnel nobodyfeelsanypain kraste. En zo elke regel anders zong, waardoor iedereen stil was.
Ik vond dat vanavond nog meevallen, totdat Like A Rolling Stone (fragment) werd ingezet. Ik heb nog nooit iemand zó snel onceuponatimeyoudressedsofinethrewthebumsadimeinyourprimedidn'tyou horen prevelen. Het was dan ook geen wonder dat de zaal zo'n beetje ontplofte toen iedereen eindelijk massaal How Does It Feel kon meebrullen.
Setlist:
1. Maggie's Farm
2. Senor
3. Tweedle Dee & Tweedle Dum
4. Boots Of Spanish Leather
5. It's All Right Ma (I'm Only Bleeding)
6. Don't Think Twice, It's All Right
7. Cold Irons Bound (nieuwe versie; fragment)
8. Most Likely You Go Your Way and I'll Go Mine
9. Tryin' To Get To Heaven
10. Highway 61 Revisited
11. Every Grain Of Sand
12. Honest With Me
13. The Lonesome Death Of Hattie Carroll
14. Summer Days
------------------------------------
15. Down Along The Cove
16. Like A Rolling Stone
17. All Along The Watchtower
Hans [22:48]
[ donderdag 6 november 2003 ]
Vanaf vrijdagavond zeven weken lang op Nederland 3: Popquiz a Gogo, waarin veertien teams van twee popnerds hun kennis mogen spuien. Ben heel benieuwd wat voor vragen er gesteld gaan worden!Hans [19:53]
[ woensdag 5 november 2003 ]
Reeds enige tijd geleden berichtte ik - zo'n twintig jaar na dato - dat de hoezen van Howard Jones' Human's Lib en Closer van Joy Division wel erg veel van elkaar weghebben.
Op The Knockoff Project vind je een enorme verzameling van gelijkende platenhoezen (dank u Homegrain).
Deze wijsneus ziet Body and Soul van Joe Jackson en Sonny Rollins' Volume 2 er niet bijstaan. Welke mis jij nog? Reageer, want nu kan het!
Hans [20:36]
[ maandag 3 november 2003 ]
Nu er dan eindelijk een reactiemogelijkheid aan deze blog is toegevoegd, is een nuttige toepassing ervan de logische volgende stap.
Daarom terugkomend op een postje van een paar dagen geleden: mijn favoriete single is dus Blue Monday van New Order.
Maar wat is die van jou? Reageer hieronder.
Hans [23:21]
Vandaag op 3 voor 12: Karl Hyde van Underworld doet de luistertest (luistert u mee?).
Op 13 minuten begint een fantastisch nummer: Way of Life van Dave Clarke (wie is dat?). Dit nummer van 's mans nieuwe cd Devils Advocate (vandaag uitgekomen) klinkt voor dancebegrippen vrij oud. Hyde denkt het te herkennen van vroeger en is plezierig verrast als het een nieuw nummer blijkt te zijn.
Wat leuk, dat nu ook in de dance een oude sound wordt gerecycled. Zo'n tien jaar geleden vierden in de rock retrobands als de Black Crowes hoogtij, nu komt in de dance het inmiddels primitieve geluid van een vroege Todd Terry terug. Dat vindt een dertiger natuurlijk ook wel eens leuk.
Beluister Way of Life (mp3).
PS: Ik heb de ballen verstand van synthesizers, maar misschien kun je wat met deze geinige 303 emulator (via Spacegirl).
Hans [18:48]
[ zondag 2 november 2003 ]
Eén van de grappigste bands die ik ken, is het Britse Half Man Half Biscuit. Dit indie-groepje bestaat al zo'n twintig jaar; ik heb ze destijds via John Peel leren kennen maar heb ze na de eerste twee platen eigenlijk niet gevolgd. In hun nummers zeiken ze over het algemeen Britse b-celebrities af, die te vergelijken zijn met mensen als Bert Kuizenga en Hans Kazan hier.
Moest erg lachen toen ik las dat ze een cd hebben uitgebracht met als titel Trouble over Bridgewater.
Daarop staat een nummer dat ik helaas nog niet online heb kunnen vinden: Irk The Purists. "Erger de puristen", en ik citeer:
"...the standout track is Irk The Purists ("Irk the purists, irk the purists, irk the purists, it's a right good laugh"). The song uses the tune of Agadoo to devastating effect: "Hüsker Dü-Dü-Dü, Captain Beefheart, ELO". It's a good indication of the rest of the album, too. If you think slagging off the whiny indier-than-thou brigade is a great way to spend an evening, Trouble Over Bridgwater will have you in tears."
Ik zoek nog even verder.
Hans [18:30]
