[ maandag 29 november 2004 ]
Vanavond speelde Keane voor de derde keer in Nederland; ditmaal in een uitverkocht Paradiso.
De debuut cd Hopes and Fears is zo'n zeldzame plaat die zowel artistiek als commercieel een groot succes is. Het heeft de band in no time wereldberoemd gemaakt, en dat was te merken ook.
De songs zijn natuurlijk dik in orde, maar voor de serie uitverkochte zalen die ze nu avond aan avond spelen moet natuurlijk ook een leuke show worden neergezet. En dat kan pittig zijn als je maar met zijn drieën bent.
De zanger is een lieve jongen maar, laten we zeggen, geen David Lee Roth. De andere twee gingen daarom vanaf de eerste noot als wilden tekeer. Ik heb nog nooit een keyboardspeler zó uit zijn plaat zien gaan. Maar: meer om iets te laten gebeuren op het podium dan uit pure emotie, vermoed ik.
Hopes and Fears is geen heel lange plaat, dus werden ook - naar ik aanneem - alle b-kantjes en een paar nieuwe nummers gespeeld (zoals Snowed Under, beluister). De Hamburg Song is prachtig mooi, maar de andere onbekende nummers gingen wat langs me heen.
Wat ik echter fantastisch vond, is dat de zanger het publiek expliciet uitnodigde om vooral mee te zingen and to spill your guts out. Dat is tenslotte een van de belangrijkste redenen om een concert te zien: om lekker mee te gaan. En ze hébben een paar meezingers, Keane. Zoals deze, en deze, en deze. Oh, en deze ook.
Het is altijd mooi een band op zijn hoogtepunt te zien, en Keane is nu zo'n beetje de hotste nieuwe band van de wereld. Geweldig om op zo'n zes meter afstand de nummers gespeeld te zien worden die je het afgelopen half jaar eigenlijk doorlopend gehoord hebt. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met ze. Of de tweede plaat weer zo'n knaller wordt.
En hoe ze zich dan zullen ontwikkelen. De zanger is nog bepaald geen volksmenner, maar drukte meerdere malen, met weidse gebaren, als een soort Baby Bono zijn dankbaarheid uit dat ze dit allemaal mochten meemaken.
Hans [22:54]
[ donderdag 25 november 2004 ]
Pfff. Even helemaal geen inspiratie. Misschien kun je eens bij Zombo.com gaan kijken, daar gebéurt tenminste wat.Wel even je speakers aanzetten.
Hans [20:40]
[ dinsdag 23 november 2004 ]
Heb je je favorietenlijstje al ingestuurd naar de Top 2000? Wel doen hoor, het zou leuk zijn als we met z'n allen Bigmouth Strikes Again in de keuzelijst kunnen krijgen (zie vorig postje).Een leuke extra optie die het stemformulier biedt, is de mogelijkheid om bij een van je nummers aan te geven waarom het zo bijzonder voor je is. Dat gaan ze geheid gebruiken in de uitzendingen.
Ik ramde er een stukje uit over mijn nummer twee: Once in a lifetime van de Talking Heads (videoclip voor realplayer/windows media). Als je nog moet stemmen, knip en plak jouw verhaal dan in het reageervak onderaan!
(schraapt keel):
Toen ik halverwege de jaren negentig in New York woonde, had ik de kans om David Byrne mijn exemplaar van "Remain in light" te laten signeren, de cd waar "Once in a lifetime" op staat.
Ik woonde er toen al een maand of tien en zat aardig in mijn dagelijkse woon-werkritme. Toch stond ik zo eens per week even stil op straat, me te realiseren dat ik écht in deze fantastische stad woonde.
Over dat soort momenten gaat "Once in a lifetime", volgens mij. Je leeft je leven, je maakt al dan niet bewust keuzes en op een gegeven moment sta je stil en denk je bij jezelf - hóe ben ik hier eigenlijk gekomen? En wat vind ik er eigenlijk van? En waar gaat dit naartoe? Dat je even overdenkt wat je met je leven aan het doen bent, zeg maar.
Het was allemaal niet heel spectaculair; ik gaf David Byrne mijn cd en zei "Would you please sign this? Once in a lifetime is a very inspirational song to me". Hij knikte, had het waarschijnlijk al duizend maal gehoord, zette zijn krabbel op het boekje en glimlachte dat neurotische glimlachje van hem.
Niet heel spectaculair, maar door die krabbel, op dat moment, in die stad, is dat lied voor mij méér dan "inspirational" geworden. Het is bij mij gaan horen.
Hans [21:08]
[ zaterdag 20 november 2004 ]
Sinds 1999 wordt jaarlijks, eind december op Radio 2 de Top 2000 gedraaid. Hierbij stemmen luisteraars op hun favoriete nummers, die gekozen kunnen worden uit een lijst van zo'n 3.000 tracks. Deze keuzelijst is bedoeld als een geheugensteun; nummers waarop weinig gestemd is vallen af en maken plaats voor nieuwe.
Als je je eigen top-10 instuurt, kun je één nummer van buiten deze lijst invullen. Wordt een bepaald nummer voldoende ingevuld als zogenaamde eigen keuze, dan verschijnt hij het volgende jaar in de keuzelijst.
Vandaar deze oproep: doe mee, en maak Bigmouth Strikes Again je vrije keuze! The Smiths staan er niet in en aan deze onrechtvaardigheid moet een einde komen. Dertigers, wij maken een vuist!
Er zijn slechts zo'n veertig stemmen nodig, dus dat moet kunnen lukken. Die leuke b-kant van dat obscure Sonic Youth-importsingeltje van je haalt het tóch niet, dus laten we realistisch blijven en op een hit stemmen.
Dat stemmen, dat doe je hiero. De keuzelijst is er als word-, excel- of txt-file.
PS: Johan: leuk idee.
Hans [15:37]
[ vrijdag 19 november 2004 ]
Een half jaar na de officiële release...
Ik vind het leuk hoor, maar het valt me op dat dit al wel heel snel is. Meestal duurt zo'n deluxe edition wel een jaar of twintig.
Een goede reden om The Smiths' Paint a vulgar picture eens te citeren:
Re-issue! Re-package! Re-package!
Re-evaluate the songs
Double-pack with a photograph
Extra track and a tacky badge
Er kan later nog een derde editie komen, want hier is een livetrack die niet op de deluxe-editie staat: The First of the Gang to Die, bij Later with Jools Holland (bekijk interview en TFOTGTD).
Hans [22:32]
[ donderdag 18 november 2004 ]
Wie deze weblog al wat langer volgt, zal zich herinneren dat de alternatieve naam enige tijd Spinvis Gazette is geweest.
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat 's mans eerste album één van de beste dingen is die ik ooit hoorde; hij is dan ook de enige artiest die ik ooit op toernee achterna ben gereisd (niet echt een probleem hoor, in de postzegel die Nederland heet).
Hoe dan ook, er zit weer van alles aan te komen. De officiële website is vernieuwd, er is een boek/cd/dvd uit met het verhaal van de Franse postbode die een kasteel bouwde (dat al eens op de radio te horen was); hiervan is nu ook een officiële site.
Verder kun je op 3voor12 lezen over het langverwachte tweede album. Tenminste, als je Nieuwegein aan Zee - Spinvis' eigen Hatful of Hollow - even niet meetelt.
Hans [23:37]
[ maandag 15 november 2004 ]
Heb jij dat nou ook, dat je sinds de uitvinding van de cd-brander een wel heel ruime selectie aan muziekstijlen in de kast hebt staan?
Zo kreeg ik vorige week drie gebrande cd's vol Nederlandstalige nummers van top-, maar ook van zeer dubieuze kwaliteit. Hieronder een doorsnede van de songtitels.
Moest dat nou? - De Martino's
De mot in m'n lijf - Paul Boey
Is Jacques Herb m'n echte naam? - Jacques Herb
Op de cover van de Hitkrant - Hennie Huisman
Er is meer - Jan van Veen
Alsof 't in Rusland zo lekker is - Vader en zoon
Netjes op de wereld komen - Hommy en Emmy
Vrede - Dennie Christian
Mensen geeft elkaar een hand - Lily Kok
Laat het altijd vrede zijn - Marietje en het Volendams Operakoor
Ik heb van de honger geen ontlasting - De Zangeres Zonder Werk
Gerrit heeft een pet gekocht - Jan Blaaser
Ome Hannes gaat naar Cannes - De Bamzaaiers
Oh pardon, mijnheer bent U van de TV - Yvonne
De drummer is me broer - Bennie en de Damrakkertjes
Opa, waarom zijn je ogen zo rood? - De zingende tramconductrice
Zanzibar (Marie pak de koffer in) - Heer Hugo Waard
Ik bak ze bruiner - Gerard Kornelis van het Reve
Lachen, niet? De cd's zijn kopieën van kopieën volgens mij, de bulk van de originele singles komt uit de collectie van Philip Zonneveld.
En nu ben ik benieuwd. Welke oprecht smakeloze nummers heb jij in de kast staan?
Hans [21:32]
[ zaterdag 13 november 2004 ]
Vorig jaar stond Franz Ferdinand op London Calling. Komende maandag reeds staan ze in een bomvolle Heineken Music Hall. Het concert zal overigens online te bekijken zijn!
En dit weekend is het opnieuw London Calling. Ik verwacht niet dat één van de bands van gisteravond hetzelfde overkomt, maar wat we zagen was niet verkeerd. Een korte impressie.
The Dears speelden hun lang uitgesponnen nummers al om kwart over acht. Prima op elkaar ingespeeld, maar ik vind de liedjes eerlijk gezegd onder de maat (download er een). De toetseniste begon op een gegeven moment dwarsfluit te spelen; eigenlijk vreemd als je toch al de hele avond op een synthesizer staat te rammen. Druk gewoon een andere knop in, denk ik dan.
De 22-20's speelden kick ass rock en roll. Fijne dampende bluesrock, die me deed denken aan de Kings of Leon (overtuig jezelf).
Topper van de avond was echter de Bloc Party. Lekker puntige, strakke popsongs waarop het lekker dansen is (download een mp3). Voor Ferdinand Fanz. Ze kregen de hele zaal met gemak mee, en hun mini-album was dan ook meteen na het optreden al uitverkocht. Ik moet het dus met twee buttons doen die ik toch nooit opspeld.
Hans [10:24]
[ woensdag 10 november 2004 ]
Ik word wel eens getipt over een leuk nieuw bandje, maar het gebeurt niet vaak dat ik binnen een paar dagen meerdere keren dezelfde nieuwe naam hoor.
The Dears stonden eerder dit jaar in het voorprogramma van zowel Keane als Morrissey. Wel, dat moet dan wel in mijn straat liggen. In de bio staat dan ook: "The story of The Dears did begin in Montreal in 1995, spurred on by cigarettes, pints and too many nights of overanalyzing Smiths records".
Hier is de mp3 van Lost in the Plot, dat Morrissey vertwijfeld naar zijn laatste cd heeft moeten doen grijpen. Het nummer eindigt ook heel erg als What Difference Does It Make.
Het is bijlange na niet zo goed hoor, maar die zanger heeft wel eens een Smiths-lied meegezongen, za'k maar zeggen. Hij lijkt ook sprekend op Morrissey. Not.
Donderdag staan ze in Nighttown, en vrijdag zijn ze in Paradiso op London Calling. Leuk om ze te gaan kijken, al belooft de saaie persfoto hiernaast - gepikt van de site - weinig visueel spektakel.
Hans [19:09]
[ dinsdag 9 november 2004 ]
Sommige fans hebben er jaren op zitten wachten. Nog een paar nachtjes slapen - tot de 22e - en dan komt de Nirvana-boxset With The Lights Out uit.
De details zijn net bekend geworden, zo las ik hier. Hij bestaat uit drie cd's en een dvd. Nirvanabox.com is de nog in aanbouw zijnde officiële site.
Ergens op de drie cd's staat het feestnummer I hate myself en I want to die; dat betekent dat je nu eindelijk die vreselijke Beavis and Butt-head-verzamelaar de deur uit kunt doen. En naast die drie cd's zit er een dvd in. Bekijk er alvast een video van: een vroege versie van In Bloom (hiero), de zogenaamde Sub Pop-versie (details).
In de december-editie van Q staat een achtergrondverhaal, die de fansite Nirvana-music.com inmiddels online heeft gezet (en wel hier). Ook stond er vorige week een artikel in de LA Times; die heeft iemand inmiddels vlijtig overgetikt.
Ik ben eigenlijk best benieuwd - wie heeft Nirvana ooit live gezien? En hoe vond je het?
Hans [01:53]
[ zondag 7 november 2004 ]
Ik had een paar weken geleden al gemeld dat ik sinds kort wat Afrikaanse muziek heb ontdekt, en heb dat gisteren kunnen verzilveren.
Femi Kuti was in de Melkweg en dat was het beste concert dat ik dit jaar heb meegemaakt.
Femi Kuti is de zoon van de legendarische Fela Kuti. Fela is zo'n beetje de Afrikaanse Bob Marley, dus vooraf had ik me er op ingesteld dat Femi wel eens een Ziggy Marley zou kunnen zijn.
Het voorprogramma beloofde niet veel goeds: Nederlandse funk die maar niet wilde vlammen. Van die manifestatiemuziek, weetjewel. Leuk als je d'r langs loopt maar als je een hele set moet meemaken is het goed dat je leuk gezelschap bij je hebt.
Maar toen. Femi Kuti is the man onstage. Hij dirigeert zijn ongeveer tienkoppige band loeistrak door enorm swingende, en verrassend genoeg stevig door jazz beïnvloede Afrikaanse ritmes (voorbeeld). Er was ook een zeer aanwezige blazerssectie; het doorlopende getoeter dat me bij salsa altijd gaat irriteren, maakte hier de muziek enorm sprankelend.
De zaal (the Max) was goed gevuld, maar niet uitverkocht dus er was net genoeg ruimte om lekker te dansen. En dat kwam mooi uit, want het swong zoals de Talking Heads ten tijde van Remain in Light en dan nog een stukje verder.
Heb je de Oscar-winnende documentaire When We Were Kings wel eens gezien? Deze film gaat over the rumble in the jungle: het gevecht, in 1974, tussen Mohammed Ali en George Foreman. Daar moest ik steeds aan denken. In die docu zitten namelijk beelden van een legendarisch concert dat James Brown speelde in afwachting van de wedstrijd. Een hard zwetende James Brown in 1974, in zijn toptijd. Wel, het concert van de intense, hevig transpirerende Femi Kuti leek er sprekend op.
Zoals Bob Marley drie zangeressen had, de I-Threes, zo had Femi Kuti drie zangeressen die daarbij ook nog eens hun asses eh... retesnel konden shaken. Dat zweepte de dansende menigte nog eens extra op (indruk).
In een rare hersenspinsel schoot me ineens te binnen dat Joy Division eigenlijk zulke danseressen had moeten hebben. Dan was alles goed gekomen! haha
Ken je dat gevoel, dat een concert stopt wanneer je er net lekker inzit? Kuti ging op dat moment nog zo'n drie kwartier door. Het was één groot feest, en de dj wist de menigte na afloop nog flink lang binnen te houden.
Iemand trouwens een idee waar je dit soort muziek nog meer kunt vinden in Amsterdam? Ik heb de dj mijn e-mailadres maar gegeven, want hier wil ik vaker naartoe.
Hans [20:19]
[ donderdag 4 november 2004 ]
Dan noem ik het nummer Zinloos van Lange Frans & Baas B het meest belangrijke lied van dit moment (zie gisteren), en dan lees ik onder meer de reactie dat het een goedkoop nummer is van een rapper die waarschijnlijk op nummer één wil. Dat slaat volgens mij de plank helemaal mis.Ieder zijn mening, maar ik denk dat ik dan wel even moet uitleggen waarom ik dit het belangrijkste nummer van dit moment vind.
De tragedie van deze week heeft veel spanning in onze samenleving gebracht.
Op zo'n moment is er behoefte aan mensen die groepen kunnen verbinden. Ik denk dat muziek dan een belangrijke rol kan spelen. Waarbij ik overigens wel wil opmerken dat het nooit de belangrijkste rol kan zijn.
Als een lied een breed publiek aanspreekt wordt de bijbehorende boodschap door veel mensen gehoord.
Zinloos is een Nederlandstalig rapnummer, dat een heel breed publiek aanspreekt. Het stond dan ook ten tijde van de moord op Theo van Gogh al in de top 10. Het lied verwoordt het gevoel van machteloosheid als het hele land weer eens wordt opgeschrikt door een gruwelijke moord.
Of jij of ik het een goed nummer vinden, is eigenlijk helemaal niet belangrijk.
De boodschap is op dit moment overal te horen.
En dat maakt het lied in deze vreselijke week, mijns inziens, het meest belangrijke nummer.
Hans [20:13]
[ woensdag 3 november 2004 ]
(klik op de foto voor het meest belangrijke lied van dit moment)
Hans [19:01]
