[ maandag 29 mei 2006 ]
Het is alweer een poosje stil op deze blog; niet alleen omdat ik het vreselijk druk heb gehad op mijn werk, maar ik heb de afgelopen weken domweg geen bijzondere nieuwe muziek gehoord.Ik merk trouwens - en jij ook via de postjes van de afgelopen weken - dat ik dan automatisch terugval op muziek uit de eighties. Ik heb heel veel Tears for Fears, Triffids en vooral Dexy's Midnight Runners gedraaid. Gelukkig hebben mijn roommates op het werk ongeveer mijn leeftijd, anders was ik allang door de mand gevallen als een waar fossiel.
Anyhoo, kun je me een leuk nieuw bandje of goeie dj aanbevelen? Het reactievak staat wijd voor je open.
Misschien leuk om er dan gelijk de bijbehorende muziek bij te plaatsen, dat klikt zo lekker weg. Muziekjes zijn gemakkelijk te vinden via deze zoekfunctie. Bedankt!
Hans [20:01]
[ donderdag 11 mei 2006 ]
Alsof ik nog niet genoeg word beticht van hang naar de eighties (maar ik wíl echt wel weer wat nieuws ontdekken!) hier een bericht over The Triffids. Kent u ze nog nog nog?Om precies te zijn: ken je het onvolprezen album Born Sandy Devotional nog nog nog? Met het melancholische Wide Open Road (video, akoestische mp3)? Humo-jounalist Marc Mijlemans schreef er destijds een prachtige recensie over.
Wel, de Triffids bestaan natuurlijk allang niet meer (zanger David McComb overleed in 1999), maar de komende tijd wordt de hele back catalogue opnieuw uitgebracht, en Born Sandy Devotional is in juni de eerste.
Op de nieuwe, officiële site lees je hoe plakkerig geworden tapes werden verwarmd om alsnog te kunnen worden uitgelezen en je kunt een flink aantal mp3's downloaden. Waaronder een handjevol covers van de Velvet Underground; waarschijnlijk speelden ze Foggy Notion en I Can't Stand It veel omdat restjesverzamelaar Vu net in 1985 was uitgekomen, ongeveer de toptijd van The Triffids.
Ikzelf zag ze in 1987, in het stadspark van Groningen. Ik kende de Velvet Underground toen net twee jaar en zo hoorde ik voor het eerst een nummer van ze live gespeeld worden. What Goes On, in een ellenlange versie. Je kunt het minder treffen!
Hans [19:54]
[ dinsdag 9 mei 2006 ]
In 1999 bracht The Onion na de crash van John F. Kennedy junior als headline:"Lyndon Johnson Jr. Sworn In As George Editor"
Deze grap gaat nu in de rerun:
Franz Ferdinand Frontman Shot By Gavrilo Princip Bassist
Interpol is inmiddels ingeschakeld.
Hans [20:22]
[ maandag 8 mei 2006 ]
Dit weekend in het buitenland op een cd gebotst die op vinyl al jaren ligt te verstoffen in mijn platenkast. Ik wist niet eens dat -ie ooit op cd was uitgebracht. Al jaren niet gedraaid.Boeiend, zul je denken.
Nou, echt wel, want het gaat om Diesel River, een rare verzamelplaat van de Weather Prophets. En dat was rond 1987 zo'n typisch Engels bandje - net als de Wedding Present - dat voor hongerige Smithsfans mooie popliedjes met jangelende gitaren maakte.
Hier, luister nog eens. Hier is het hele fijne Almost Prayed (mp3). Een prachtig liedje dat ik de afgelopen dagen zo'n twintig keer heb gehoord.
(merci, Interprétations Diverses)
Hans [18:13]
[ dinsdag 2 mei 2006 ]
En het is dan toch gelukt: vanavond speelde Babyshambles in Paradiso. En wat zou je dáárvan kunnen verwachten. Het kon geweldig worden en het kon een doffe ellende worden.
Wel, het werd beide.
Maar het werd bovenal een gebeurtenis. Want met alle hype eromheen stond hier natuurlijk niet zomaar een leuke band, hier stond ook een mediaster van formaat.
Toen Pete Doherty, eigenlijk vrij onopgemerkt, het podium betrad zwol het gejuich aan in een zee van flitslicht. Het was meteen feest en toen de eerste vlaag van enthousiasme wel voorbij was, bleek Doherty een gezellige pratert, die heel relaxt en achteloos de ene prima Britpop-deun na de andere speelde.
Het was allemaal hartstikke leuk.Hij sloeg zijn arm om de schouder van een stagediver en sprong met hem mee het publiek in, de meisjes boden zich domweg gewoon aan. Eén was wel erg vasthoudend; nadat ze al een hele tijd op het podium had mogen heupwiegen klom ze nog eens opnieuw op de buhne. Ze werd vervolgens door Doherty en een van de bandleden terug het publiek in gejonast!
Na een uur nam het concert een compleet andere wending. Doherty sprak nog amper een woord tegen het publiek en begon in zichzelf gekeerd te pielen, waarbij de band twijfelend volgde. Dan zijn zes, zeven liedjes wel lang hoor.
Het concert zakte in als een pudding en pas bij het - waarschijnlijk opgespaarde - laatste nummer Fuck Forever (mp3) ging de vlam nog even in de pan.
Toen was het voorbij. Het gejonaste meisje klom nog opnieuw het podium op om mee te gaan naar de kleedkamer maar werd voor het oog van de hele zaal bruut geweigerd. Aiii.
Recensies en achtergronden bij 3voor12 en Het Parool van vandaag; File Under heeft een mooie foto.
Hans [03:12]
