[ donderdag 16 november 2006 ]

 

De Dertigers Consumentenbond informeert:

who put the bomp in the bomp bomp bomp

Morrissey op dvd voor weinig bij de Fame.

Rechts ernaast ligt overigens New Order voor een tientje.

De Veertigers Consumentenbond beveelt, links daarvan, de Moody Blues aan.

Hans [20:15]

[ maandag 13 november 2006 ]

 

nirvananaEen van de grappigste videos die ik ken is Live! Tonight! Sold Out!! van Nirvana.

Dat is een, op het eerste gezicht, allegaartje van concertclips, interviews en tv-optredens uit de tijd dat Nirvana zo groot doorbrak. Na een paar keer kijken zie je hoe het verhaal wordt verteld van een punkband die plots mega wordt en met veel humor trouw blijft aan zijn principes.

Zo verkloten ze Smells Like Teen Spirit op Top of the Pops doordat Kurt 'm heel langzaam en octaven lager zingt (en Dave Grohl als een muppet zijn drumstokken in de lucht zwaait, hiero).

Maar het mooiste is wanneer ze in de show van Jonathan Ross staan. Gezinstelevisie, oma's in het publiek, je kent het wel.

Nirvana zal Lithium spelen, hun dan nieuwe single, maar als het doek opengaat gooien ze er een sneltreinversie van het snoeiharde Territorial Pissings in. Whèèèèn I was an alièèèèn, brult Kurt. Ik heb zitten janken van het lachen.

Overigens is Ross' afkondiging na afloop ook de moeite waard. Sinsdsdien kan -ie voor mij niet meer stuk.

Het hele optreden staat natuurlijk op YouTube, maar gecomprimeerd blijkt het effect een stuk minder.

Geen nood, ik was geïnspireerd dit stukje te schrijven omdat ik las dat Live! Tonight! Sold Out!! sinds deze week uit is op dvd. Met bonusmateriaal van het Paradiso-concert. Iemand daar geweest?

Hans [23:12]

[ maandag 6 november 2006 ]

 

ik heb een nieuwe 2 megapixel nokia!Mijn goede vriend A. ken ik al van de middelbare school. Zo rond 1986 was het helemaal duidelijk: The Smiths waren het helemaal, net als Lou Reed en Echo & the Bunnymen. Wham! was natuurlijk helemaal bagger. Net als Cock Robin overigens.

Maar in de jaren erna, terwijl Andrew Ridgeley met een Bananaramadame trouwde, werd George Michael met zijn eerste cd Faith een absolute wereldster. Toen ik die in dienst een paar weken lang elke ochtend om zes uur door de kazerne hoorde schallen, veranderde de eerste - gróóte - irritatie in voorzichtige bewondering: I Want Your Sex, Hand to Mouth (fragment) en Kissing a Fool waren toch helemaal geen slechte liedjes.

Jaren later, in mijn studietijd, kwam Listen without Prejudice uit. En dat heb ik altijd een geweldige plaat gevonden. Het voormalige tieneridool wilde serieus genomen worden - no pun intended - en schreef een cd vol met prachtige, ontroerende liedjes (zoals deze). Toen hij het jaren later nog eens dunnetjes overdeed met het ook niet misselijke Older, zeiden A. en ik tegen elkaar; het klinkt misschien gek, maar als tie komt moeten we erheen.

En dat was zaterdag. George Michael heeft weinig getourd, maar deze week stond hij driemaal in Ahoy. Voor het snel uitverkochte concert had ik nog veldkaartjes weten te bemachtigen, een paar dagen geleden zelfs nog een extra voor mijn lieve vriendin.

We bleken op tijd want we stonden hooguit tien meter van het podium. Het was fantastisch om te zien. Hij is allang niet meer dat tieneridool, maar een showman met klasse en een oeuvre waarmee hij met gemak verschillende ijzersterke setlists zou kunnen verzinnen.

Die set zou natuurlijk niet compleet zijn zonder de klappers Fastlove, Outside (eigen filmpje) en Star People, maar omdat je ook de ballads Jesus To A Child, Praying for Time en You Have Been Loved niet kunt overslaan, verloor het concert regelmatig zijn flow. Ik ging wel heerlijk loos; er was best wat ruimte en ik heb in maanden niet zo lekker gedanst. Too Funky uit 1990 bleek inmiddels echt gedateerd, maar de oude Wham!-klassieker Everything She Wants swingt nog altijd als de neten. Overigens is de MTV Unplugged-versie van dit nummer al jaren mijn favoriete GM-moment (zeg nu zelf).

Wat ik nog het mooiste vond, en dat konden we van zo dichtbij goed merken, was dat het zo duidelijk was dat hij er zelf ook zoveel lol in had. Hij treedt natuurlijk maar heel weinig op en liet het applaus zichtbaar genietend over zich heen komen.

Ik tik dit stuk nadat ik, ook nagenietend, de documentaire A Different Story (trailer) heb gezien (die overigens in première ging op de Biennale). Die film bevestigt het beeld van een man die zichzelf heeft gevonden en niet bang is om zich te laten kennen. Precies het soort mensen dat ik graag om me heen verzamel. Al gaat hij hierin misschien wel eens wat te ver :-)

Overigens heb ik de laatste dagen, toen ik hier en daar vertelde dat ik naar George Michael zou gaan, behalve jaloerse, ook verbaasde blikken gekregen. Naar die slijmbal? Dat is toch niets voor jou?

Nou, ik vind hem een grote ster.

Maar Cock Robin blijft natuurlijk bagger.

Hans [19:21]

[ zaterdag 4 november 2006 ]

 

Hij is binnen!

ticket to ride

Hans [10:18]

[ vrijdag 3 november 2006 ]

 

golden retrieverHet is ook elk jaar hetzelfde liedje.

Ik heb een heel rijtje gesigneerde cd's van Ron Sexsmith in de kast staan. De Canadese singer/songwriter brengt namelijk zo'n beetje elk jaar een nieuwe cd uit, die dan zonder uitzondering weer prachtig is.

Altijd zes à zeven prima nummers, dan twee of drie prachtige nummers die je tot het bot ontroeren en dan een of twee waarvan je denkt, mwoah, had voor mij niet gehoeven.

Met uitzondering van de vorige Retriever, want die had vijf beauties en de rest was ook meer dan prima.

Ik koop die cd's elk jaar trouw; als hij komt optreden sta ik altijd ergens vooraan en na afloop, als hij de zaal nog even ingaat, lullen we wat en signeert hij mijn cd. Zo is dat rijtje tot stand gekomen.

Zo ook dit jaar. Op de nieuwe cd Time Being (meer) staan onder meer het prachtige Snow Angel (beluister) en de prima single All In Good Time (hiero). Hij trad deze week op in De Melkweg en Tivoli De Helling en dinsdag stond ik vooraan.

Het concert duurde maar liefst zo'n twee uur. De band had er zin in; ze speelden zo'n beetje alle nummers die ik prachtig vind en omdat ik Retriever nog altijd vaak draai, was het erg tof om die knallers weer eens live te horen.

Ik snap werkelijk niet hoe het kan het publiek niet groeit van iemand die constant zulke prachtige nummers maakt, en die in het muziekwereldje ook best bekend is. De mensen díe er zijn, zijn overigens wel bloedfanatiek. Je kent het wel, dat gevoel dat je een artiest hebt ontdekt waarvan je wéét hoe goed -ie is, maar die nog niet echt is ontdekt.

Na afloop mijn cd laten signeren en weer tevreden naar huis, zoals elk jaar.

Dit is dan ook niet de eerste keer dat ik over 'm schrijf. Dit was vorig jaar en dat het jaar ervoor. En als ik die stukjes teruglees, blijkt dat ik drie keer zo'n beetje hetzelfde stukje heb geschreven.

En volgend jaar doe ik het met plezier nog eens.

Hans [07:59]