[ donderdag 29 november 2007 ]
Ik ben nooit een fan van U2 geweest, maar als ik er een was, zou ik nu flippen. Het is - hou je vast - alweer twintig jaar geleden dat The Joshua Tree uitkwam, en die is nu opnieuw uitgebracht als Deluxe dubbel cd (aangevuld met b-kantjes, demo's en dat soort) en als megasuperdubbelbox met een extra dvd met een concert uit die tijd erbij. En een docu. Bij Amazon.com heet -ie voluit:
Joshua Tree (Remastered / Expanded) (Super Deluxe Edition) (2CD/DVD) [ORIGINAL RECORDING REMASTERED] [EXTRA TRACKS] [SPECIAL EDITION]
Kijk, zo moet dat.
Wow, twintig jaar alweer. Ik weet gewoon nog hoe ik Jan Douwe Kroeske de nieuwe single van U2 hoorde afkondigen, With or Without You. Ik zat op de fiets.
Prima tijd om mooie dingen uit te brengen, zo vlak voor Sinterklaas en kerst. Onlangs kwam ook al de dvd-versie uit van het MTV Unplugged concert dat Nirvana in 1993 deed. Die heb ik met een toenmalige vriend zovaak gedraaid (hij had een bootleg) dat we in New York op zoek zijn gegaan naar de opnamestudio. Dat was in de dagen voor internet, dus dat viel nog niet mee.
Dat fantastische optreden is nu op dvd uitgebracht met extra tracks, rehearsals en interviews (persbericht). Die wil ik voor Sinterklaas! Eens kijken of mijn lieve vriendin tijdens alle verhuisstress mijn blog ook leest :-)
Dit alles brengt me op de vraag: wat staat er op jóuw verlanglijst voor december?
Hans [21:46]
[ vrijdag 16 november 2007 ]
Ik had 1.94 kunnen zijn. Mijn één meter vierentachtig is ook niet slecht, maar mijn groeiachterstand is ongetwijfeld te wijten aan al die nachten dat ik, als tiener in de groei, diep in de nacht nog stiekem naar BBC Radio 1 lag te luisteren.
Gespannen lag ik te wachten op nieuwe nummers van The Smiths en zo hoorde ik, in golvende storing, de jengelende gitaren van indiebands als de Shop Assistants, Housemartins, Weather Prophets en Wedding Present.
Die laatste, die waren het snelst. God knows hoe vaak ik hun This Boy Can Wait heb gedraaid.
Dat vertelde ik vanavond ook aan David Gedge, de zanger van de Wedding Present. Ze stonden in Paradiso, en om de oude garde uit hun dertigershuizen te lokken, speelden ze hun bejubelde debuutplaat George Best uit 1987 in zijn geheel.
Het moet steken dat je debuutplaat ook na twintig jaar nog wordt gezien als je beste werk, maar aan de andere kant mag je er trots zijn op zijn. Hoe dan ook, de band begon met enkele recente nummers en na nummer vier klom er een groot konijn op de buhne, die aftelde en een groot bord met de cover van George Best liet zien. Meteen knalde de band in het heerlijke openingsnummer Everyone Thinks He Looks Daft.
Vriend M., die ik nog van de middelbare school ken, was mee. Hij herinnerde me eraan dat hij de Wedding Present ooit leerde kennen tijdens wiskunde, toen ik 'm een walkman opzette. Dat is natuurlijk een mooie ronde cirkel.
This Boy Can Wait staat niet op George Best en werd niet gespeeld. Wel hebben we beneden, in de uitverkochte grote zaal nog even Golden Skans van de Klaxons meegepikt. Oude en nieuwe garde op een avond, wat wil een dertiger nog meer.
Hans [23:13]
[ dinsdag 13 november 2007 ]
Op zoek naar een interessante webcast bots ik net tegen iets op dat ik je niet wil onthouden: Soulwax draait op BBC Radio 1 twee uur lang hun favoriete Eurohits (klik). Leuk om te horen waar die grenzeloze vinyljunks zoal mee aankomen. En er komt geen Brit of Amerikaan aan te pas.Niet interessant? Ik moest ook erg lachen om de pagina waarop je pannenkoeken leert bakken als een junk.
Hans [22:36]
[ zondag 11 november 2007 ]
Read Norman Mailer, or get a new tailorHans [08:39]
[ zaterdag 10 november 2007 ]
Wanneer stond je voor het laatst echt lang voor je platenkast? Hier is inspiratie genoeg voor de komende paar dagen!
Wat een goed idee, niet? Hier staan meer voorbeelden.
Hans [10:16]
[ zondag 4 november 2007 ]
Kom net terug uit Paradiso, waar Mark Ronson de laatste show van zijn tour gaf.Ronson is natuurlijk de hotste prodjoeser van dit moment, die Amy Winehouse dat lekkere vette ouwe soulgeluid gaf. Ook zijn soloplaat klinkt erg vintage.
Toen we de toetsenist als een ware Mick Talbot achter zijn kit zagen kruipen, besefte ik dat dit helemaal in de lijn zou gaan liggen van vroegere Britse soulfans als de Style Council en Dexy's Midnight Runners. Er was dan ook voor toeters gezorgd: de prima blazerssectie speelde zo een mooie instrumentale Apply Some Pressure (dat the Jam-achtige nummer van Maximo Park, hiero).
Grote verrassing was, dat alle gastzangers van de plaat hun eigen lied zongen. Het was natuurlijk al leuk om Lily Allen eens te zien, maar toen een in kennelijke staat verkerende Amy Winehouse het podium opwaggelde, stond de zaal natuurlijk helemaal op zijn kop. Niets uit deze alinea is waar.
Nee, die plaatsen werden waargenomen door een gastzangeres. Wel was Daniel Merriweather, die op de plaat zingt, present.
Het viel me overigens op dat waar de liefde van Dexy's by Stax lag, Ronson het bij Motown haalt. De knaller van de avond was dan ook een vlammend You're All I Need To Get By. Heel bijzonder om het publiek wild te zien springen op zo'n golden oldie; ook Ronson reageerde blij verrast.
De hele mooie toegift paste perfect in het plaatje: een cover van Stevie Wonder's versie van We Can Work It Out. Speciaal voor mij gevolgd door een knallend Stop Me If You Think You've Heard This One Before. Hoe vaak kun je nog Smiths-nummers meeblèren in Paradiso? Heb natúúrlijk een filmpje gemaakt en die staat hier.
Hans [23:18]
