[ donderdag 26 juni 2008 ]
Je staat er niet bij stil, maar zelfs aan het einde van de levenscurve van de compact disc blijken er platen te zijn die nooit op cd zijn uitgbracht.Zo zag ik deze week bij Concerto dat Shocking Shades of Claw Boys Claw nu voor het eerst op cd is uitgebracht. Dat is laat voor een plaat die destijds zoveel stof deed opwaaien!
Zijn er nog veel niet-heruitgebrachte prachtplaten? Ik bedenk nu zo een-twee-drie It's My Dog Maestro van Eton Crop. Die is er niet op cd volgens mij; ik zet 'm zo eens per jaar nog eens op om het fantastische titelnummer nog eens te horen.
*UPDATE* op zoek naar een aardige link vond ik 'm als download!
Maar er moeten er nog meer zijn. Van welke plaat ben jíj verbaasd dat -ie nooit op cd is gezet?
Hans [21:29]
[ woensdag 18 juni 2008 ]
Ken je dat gevoel, dat je al een tijdlang geen écht goeie nieuwe plaat hebt gehoord? Ik ben de opwinding over nieuwe bandjes al een tijdje kwijt. Toen ik onlangs de nieuwe sensatie the Ting Tings beluisterde, was ik er echt even helemaal klaar mee. Wat een flutplaat is dat.Toch koop ik nu meer cd's dan ooit tevoren; sinds ik de Lazy Dog-cd heb ontdekt ben ik bezig met een inhaalslag op het gebied van house. Afgelopen weekend was ik op dit Chemistry-feest en het ene nummer was nog beter dan het andere. Wat ik zo mooi vind, is dat de nummers - hoe omschrijf ik dat het best - subtiel opzwepend zijn. Toegankelijk met een underground-feel. Niet zoals bij populaire trance, dat alle registers doorlopend helemaal open staan, maar een funky groove met een onverbiddelijke beat.
Marcello draaide zaterdag zo'n fan-tas-tisch nummer; vrij rustig maar toch met een enorme climax. Ik moest gewoon weten wat het was. Heb nog even gedubt of het niet vreselijk uncool zou zijn om te gaan vragen, maar dacht schijt, ik doe het gewoon. Marcello was heel behulpzaam, pakte de (gebrande) cd, keek in zijn cd-map, keek nog eens, draaide zich terug naar mij en zei zelf ook ietwat verbaasd - ik wéét het eigenlijk niet!
Ben dus deze week de Chemistry-cd's religieus aan het beluisteren en google me suf. Dankzij deze tips van Marcello heb ik inmiddels de verzamelaar van Paper Recordings besteld, en zonet nog Common Factor van Nick Calingaert. Nieuwe namen voor mij, maar tien jaar geleden helemaal de shiznit. Je moet toch ergens beginnen! Ik merk verder dat ik bij het browsen steeds dezelfde namen tegenkom, zoals bijvoorbeeld Carl Craig. Dat doet me vermoeden dat het uiteindelijk een klein en overzichtelijk wereldje is. Maar er is zoveel opwindende muziek te vinden - bij mij is het heilige vuur weer terug!
Benieuwd geworden? Op Chemistry.nl vind je tientallen dj-sets uit de afgelopen 16 jaar. (hiero)
Hans [10:20]
[ donderdag 12 juni 2008 ]
Wie 'm nog niet kent, moet deze echt even zien....en zo hou je toch nog een goed gevoel over aan één van de meest verschrikkelijke nummers uit de eighties.
Mijn grootste haatplaat is nog altijd Frankie van Sister Sledge, maar naar aanleiding van bovenstaand clipje,
wat is voor jou het meest irritante nummer uit de jaren tachtig?
Hans [19:53]
[ woensdag 11 juni 2008 ]
Terwijl deze platenboer in het systeem keek of die zeldzame cd van Paul Oakenfold nog ergens te bestellen is, wist ik het antwoord eigenlijk al...
Hans [20:02]
[ dinsdag 10 juni 2008 ]
Heb je 11 minuten over? Ik heb iets wat je echt even moet horen.Deze week vond ik aan mijn fiets een flyer voor een housefeest van Chemistry. Generations of love 1988-2008 beslaat twintig jaar house en wordt onder meer gedraaid door Marcello.
Ik heb in de loop der jaren een heel stapeltje cd's van Marcello verzameld, en vooral de iT-cd's delen 2 en 3 zijn helemaal super. Ik wil die man eindelijk eens zien draaien!
Anyhoo, op de site van dit feest staan een paar "sfeerzetters" en die heb ik eens beluisterd. En man, wat heb ik iets geweldigs gehoord. Op het moment dat ik dit tik luister ik voor de vierde keer achter elkaar naar het 11 minuten durende The Way van Global Communication (in de Secret Ingredients mix) .
Kwam deze bespreking van het nummer tegen en ik zou het niet beter kunnen zeggen:
A real collector's item, hard to find and if you do it's not cheap. The best of the tracks is the Secret Ingredients mix of The Way, which has to be one of the deepest tracks ever, it builds for ages and then takes ages to wind back down. It's not hard to see why Tom and Mark are so rated, such a classic.
Ik had nog nooit van Global Communication gehoord, maar na wat gebrowsed te hebben, weet ik dat het in de lijn van de KLF en The Orb moet liggen. Sterker nog, las net op Amazon.co.uk de juichende recensies van hun debuut-cd, en die heb ik maar op de gok besteld.
Hmm.. van die 11 minuten zijn er nu nog maar 8 over - maar hier is -ie: ik ga nu voor de vijfde keer The Way aanklikken. Genoeg tijd om te raden van wie die sample is. Ik gok op Carly Simon. Wat denk jij?
