[ zaterdag 26 februari 2005 ]
Spinvis is terug! Vanaf komende week brengt de Lotus Europa-tour hem in het hele land, maar gisteren was de aftrap, met een tryout in Ekko.In deze concertzaal passen slechts zo'n 300 man; de kaartjes waren dan ook al snel uitverkocht.
Er is veel met Spinvis gebeurd sinds zijn debuut werd uitgebracht en dat heeft zijn sporen nagelaten. Zijn krullebol is flink uitgedund, hij is helemaal grijs en eerlijk gezegd zag ik pas dat hij al op het podium stond toen hij naar de microfoon liep om het eerste nummer te zingen. Misstaat hem verder niet hoor, integendeel, maar het was wel even wennen.
Het eerste Spinvis-album (sampler) heb ik zó vaak gedraaid dat ik 'm van voor naar achteren en van achteren naar voren ken; ik was dan ook vreselijk benieuwd naar de nieuwe nummers.
Goochelaars en Geesten, het eerste lied van de avond, is een prachtig, sfeervol nummer dat me door merg en been ging. Wat heerlijk dat ik dat nummer, waarvan ik nu al weet dat ik het nog heel vaak zal horen, de eerste keer live heb gehoord terwijl de band op nog geen twee meter van me stond.
Omdat ik zo benieuwd was naar de nieuwe nummers, was ik bijna teleurgesteld toen ik Een kindje van God hoorde, die ken ik immers al. Gelukkig werden enkele oude nummers nu in nieuwe arrangementen gespeeld. In de Staat van Narcose, dat tijdens de vorige tour een zweverig, oosters sfeertje kreeg, klinkt nu wat harder, zoals het origineel op de plaat.
Ik was bepaald niet de enige die niets wilde missen: het publiek was muisstil. Tijdens de minimale uitvoering van Astronaut zong een gedeelte van het publiek zachtjes mee, tot hoorbare verwondering van de rest en een duidelijk geamuseerde Spinvis.
Het nummer Lotus Europa (tekst) is een woordenstroom van zo'n twaalf minuten, ondersteund door een vervreemdende soundtrack. Deed me erg denken aan The Murder Mystery van de Velvet Underground (fragment).
Deze toegewijde fan vond echter niet elk nummer even goed op het eerste gehoor. Bijt Mijn Tong Af begint als een dampende rocksong, maar het veelbelovende lied kakt helaas heel erg in vanwege het zwakke refrein. Ik kreeg uiteindelijk associaties met matige b-kantjes van de Tröckener Kecks (waarmee ik overigens niets ten nadele van de onvolprezen Kecks wil zeggen).
Het was leuk om deze tryout mee te maken. Het moet spannend zijn voor een artiest op wiens nieuwe plaat zo geanticipeerd wordt, om nieuwe nummers voor het eerst voor een publiek te spelen. Na Astronaut zag je Spinvis echter zichtbaar ontspannen en de reacties op het prijsnummer Het Voordeel van Video moeten hem goed hebben gedaan. Excelsior, wánneer komt die plaat uit?
Hieronder de setlist, hier en hier nog meer over het concert en op Face Culture vind je een recent video-interview.
Hans [12:59]
[ donderdag 24 februari 2005 ]
Ik heb geloof ik al eens eerder laten weten dat ik drie startpagina's beheer: de Gram Parsons-startpagina, de Morrissey-startpagina en de Lou Reed-startpagina.
Deze week kreeg ik een mailtje van iemand die zijn werk goed doet. Lou Reed komt binnenkort weer eens naar Europa en zo stuurde het Londense public relations-bureau Noble PR me een banner met de vraag deze op de Lou Reed-pagina te plaatsen.
Dear Pagina (dat ben ik dan zeker),
Please find a news story about Lou Reed's forthcoming European tour in April and May -
Please feel free to post the banner up on your website and hyper link back to the official press release page here -
Thank you
Peter Noble
Slim bekeken, want die startpagina's worden goed bezocht. Jammer alleen dat hij me een banner op een ander formaat stuurde dan die op startpagina.nl passen. Ik heb er dus maar een kopje van gemaakt.
Is er trouwens niet ergens een ontwerper die een paar leuke animated banners kan maken voor mijn startpagina's? Het juiste formaat is 234 x 60 pixels.
Hans [19:47]
[ dinsdag 22 februari 2005 ]
Inmiddels weer terug in Nederland, en zeker deze week is het vanuit historisch perspectief gezien maar een kleine stap van Londen naar Dresden.Gisteravond speelden de Dresden Dolls in De Melkweg. Londen hing vol met posters van dit duo en mijn nieuwsgierigheid was gewekt omdat ze beïnvloed zeggen te zijn door het Duitse cabaret van Bertold Brecht en Kurt Weill. Daarbij hebben ze zich vernoemd naar een nummer van The Fall.
De Dresden Dolls (die overigens uit Boston komen) zijn een soort vaudeville White Stripes, alleen zij zit achter de toetsen en hij zit geschminkt als een soort pierrot achter de drums. Genoeg om kromme tenen van te krijgen, zou je zeggen.
Maar na het eerste nummer was ik al om. Het is sowiso al leuk om eens een ballade te horen, maar omdat de zangeres een loepzuivere, snoeiharde stem heeft kostte het volstrekt geen moeite om de gezongen verhalen woordelijk te volgen. En we stonden achterin, op het balkon!
Cabaret in De Melkweg, ik zit er niet op te wachten, maar dit werd met zoveel passie en overtuiging gebracht, dat de hele zaal ook in de stille passages muisstil zat te luisteren en na de knallers in een ovationeel applaus uitbarstte.
De tweede toegift was een hartstochtelijke vertolking van Jacques Brel's Amsterdam. Daar zijn helaas geen beelden van, wél van wat naar mijn mening het mooiste lied was: Missed Me. Hier zie je ze het spelen, maar da's wel een video van 22 MB groot. De mp3 staat hier.
Hans [21:27]
[ donderdag 17 februari 2005 ]
Een hartelijke groet vanuit het verre Londen, en daar is het toch wel even anders hoor.Niet alleen spreken ze hier een andere taal, ook blijken de eetgewoontes hier beduidend anders te zijn en wat me het meest opvalt: de auto's rijden aan de verkeerde kant van de straat!
Tijdens het tourist uithangen hebben we natuurlijk ook wel platenwinkels bezocht; de Rough Trade shop vlakbij Portobello Road en een rondje Berwick Street, waar de rest van de interessante winkeltjes te vinden is.
Cd-singles van LCD Soundsystem zijn niet te vinden want, zo verzekerde mij een platenverkoper, they are highly collectible. Bij Concerto zullen ze wel gewoon in alfabetische volgorde in het rekje staan, dus ik zal er niet al te hard naar zoeken.
Verder iets van Babyshambles gekocht, de band van ex-Libertine Pete Doherty. Typisch zo'n geval als The Jam en Blur: wereldberoemd in Engeland, maar daarbuiten toch vrij maginaal. Dat geldt tegenwoordig ook voor Oasis, denk ik. Hoe zou dat toch komen?
Hans [21:46]
[ dinsdag 15 februari 2005 ]
Het is al even geleden dat ik over Spinvis schreef, maar er staat inmiddels weer van alles te gebeuren.In afwachting van de tweede cd (ik ben zó benieuwd) gaat hij op tournee met zijn programma Lotus Europa (details). Volgende week vrijdag is de tryout in een inmiddels uitverkocht Ekko te Utrecht; daar probeer ik me naar de voorste rij te wurmen.
Gaat er trouwens wel eens iets mis bij een tryout? Ik zou denken van wel.
Hoe dan ook, hier staan de tourdata; mede-Excelsior-act Solo verzorgt het voorprogramma.
Ik ben nog niet op nieuwe nummers gestuit, maar wel zag ik een nieuwe songtekst: De koning van de Hoge. En vreemd, ik stuitte op 3voor12 op een Spinvis-track die ik nog niet kende. Heb ik Idee Zeventien (helemaal onderaan) dan steeds over het hoofd gezien?
Hans [18:17]
[ maandag 14 februari 2005 ]
Ben ik er net aan gewend dat twee-nummers-door-elkaar een bootleg heet, een term die al heel lang wat anders betekent, worden we ineens om de oren gegooid met mash-ups.Dat vind ik trouwens wel een betere term, maar dat terzijde.
De aardigste die ik de laatste week hoorde, was deze: Snoop Dogg's Drop It Like It's Hot (video) gemasht met Eddie Cochran's C'mon Everybody. Daar zit 46 jaar verschil tussen: de eerste komt uit 2004, de laatste uit 1958!
Hier is Everybody Drop It Like It's Hot (mp3) door de Noorse thuisklusser DJ Prince.
Hans [18:54]
[ vrijdag 11 februari 2005 ]
Gewoonlijk vind ik een woordgrap als naam voor een artiest vrij banaal, maar heb toch hard moeten lachen om de Nedermetalformatie Patatje Metal. Niet eens zozeer vanwege de bandnaam, maar om de leden. Die heten namelijk Vader Macabraham, Nico Haat, Marco Borsatan en Dennie Antichristian.
Is hiermee een nieuw creatief vat aangeboord, dat tot uiting komt in het reageervak? Ik hoop het.
Hans [17:42]
[ woensdag 9 februari 2005 ]
Zag vandaag in de etalage van Concerto een enorme poster van de Bloc Party hangen.De hoes van de nieuwe single So Here We Are, die er op afgebeeld staat, deed me meteen denken aan die van Joy Division's Atmosphere. Een winterlandschap, gecentreerd op een witte hoes en met een stijlvol lettertype. Mooi hoor!
Qua muziek lijken ze trouwens helemaal niet op elkaar. Luister maar eens naar het lekkere nummer Banquet (mp3, video).
Hans [20:02] The Bravery update: ik kreeg van Maarten van Riel een paar foto's en filmpjes van het concert toegestuurd (applaus voor Maarten!)
Helaas krijg ik geen geluid uit de filmpjes (probeer het zelf, filmpje 1 en 2). Geen ramp, want het concert wordt later deze week nog op Fabchannel gezet.
Hans [10:00]
[ dinsdag 8 februari 2005 ]
Het is toch mooi dat Franz Ferdinand is doorgebroken. Al die leuke bandjes waarop je kunt dansen spelen nu met grote regelmaat in Paradiso en de Melkweg.
Zo zag ik vanavond de Disco Cure in Paradiso.
Okee, ze heten niet de Disco Cure, maar The Bravery.
De zanger klinkt als een kruising tussen The Cure's Robert Smith en Dexy's Midnight Runners' Kevin Rowland, ze hebben meer dan eens naar New Order geluisterd en na de eerste vier onbeduidende nummers gooien ze de beuk erin en is elk nummer een hit (overtuig jezelf; klik hier op launch music player).
Wat ik wel grappig vond, is dat deze jongens waarschijnlijk geboren zijn rond 1980. Dat betekent dat hun eerste Cureplaat Wild Mood Swings uit 1996 zal zijn geweest, en hun oudere broers hooguit Republic van New Order uit 1993 in de kast hadden staan.
Affijn, ik hoor dus wel eens vaker dat ik slecht ben in het onthouden van gezichten.
Na afloop zie ik de gitarist van The Bravery staan; ik onderbreek mijn gesprek want ik wil wel 's weten of het nou veel druk op je band legt als je door de NME wordt gekozen tot één van de beloftes van 2005.
Ik kan nog net mijn Thank you for the music onderdrukken, complimenteer hem en stel hem in één moeite door mijn vraag.
Hij kijkt me even aan en vraagt dan heel beleefd "Which band do you think I'm in?" Blijkt het de drummer van Melys te zijn, die als volgende spelen. Oh nee! Hij had wel hetzelfde haar! En hij sprak ook Engels!
Bij het vertrek, we gaan nog even door naar de Weber, staat de complete Bravery voor Paradiso. Ik kan nog net mijn Thank you for the music onderdrukken en stel alsnog mijn vraag. Zijn moeder is heel trots, vertelt de gitarist me grijnzend.
Hans [01:17]
[ zondag 6 februari 2005 ]
Vandaag werd in Ethiopië het leven herdacht van Bob Marley, die zestig zou zijn geworden.
Niet te geloven dat die man alweer 24 jaar dood is. Hij is maar 36 geworden; wat heeft hij met zijn flinke discografie een enorm productief leven gehad.
In 2001 zijn alle officiële albums opnieuw uitgebracht in kraakhelder klinkende remasters; er zijn er zelfs enkele in dubbele deluxe-edities verschenen.
Hoewel ik ook dol ben op Catch A Fire, Natty Dread en Survival, is mijn favoriet denk ik Exodus. Want Jammin' (fragment) is zó knettergoed, dat zelfs de hierop gebaseerde tribute, Master Blaster Jammin' (fragment), een hoogtepunt uit het oeuvre van Stevie Wonder is.
Hij gaat trouwens lekker tekeer he, die animated gif hierboven. Ik kan 'm helaas niet vertragen zonder een uur te moeten sleutelen.
Maar goed. Draai jij die ouwe Marley-platen nog wel 's?
Hans [20:15]
[ woensdag 2 februari 2005 ]
Vorige week werd hier gevraagd wanneer er over LCD Soundsystem gebabbeld zou gaan worden. Inmiddels heb ik me wat ingelezen en -luisterd en daarom heb ik nu het gevoel alsof ik de afgelopen tijd in een grot heb gewoond.
Over LCD Soundsystem blijkt namelijk waanzinnig veel geschreven te worden. Ze hebben al op Lowlands en Five Days Off gestaan en bovendien hebben ze net een cd uit die ik, na drie keer luisteren, he-le-maal te gek vind.
Voor wie er ook nog niet van gehoord had: ze komen uit New York, het is om op te dansen en het grijpt terug op de blanke post-punk funk van de vroege jaren tachtig. Fans van Talking Heads zullen er niet ontevreden over zijn (bijvoorbeeld vanwege Yr City's A Sucker). En ook hoor ik The Fall terug.
Ze hebben al een paar knallers uitgebracht als maxi (zoals Yeah, fragment), en die staan nu allemaal verzameld op de bonus disc bij de debuutplaat.
Ik vind het altijd leuk als er een bonusschijfje bij een cd zit, maar meestal gaat het om een paar suffe remixen die ik never draai. Maar nu! Volgens mij komt het niet vaak voor dat de bonus cd nog beter is dan de plaat waar -ie bij hoort.
Je kunt beide cd's hier beluisteren. Zet je speakers maar lekker hard.
Ben je niet vies van deze muziek, laat me je dan wijzen op een geweldige postpunk-verzamelaar van het Rough Trade-label, die voor iets meer dan een tientje bij de Fame ligt.
Hans [23:39]
