[ dinsdag 30 maart 2004 ]
Na het concert van gisteren (Parool-recensie) draaide ik vandaag Kraftwerk's onvolprezen The Mix op het werk. Aangekomen bij Musik Non Stop (bekijk) veert mijn 21-jarige collega op; dit nummer kent hij van een vette breakdance-site!
Op Style2Ouf.com vind je video's van de meest indrukwekkende moves. Voor wie zich nog wat te jong voelt voor Nederland in Beweging, za'k maar zeggen.
Hier (klik op de foto) vind je die loeistrakke breakdancer, die Kraftwerk waarschijnlijk heeft ontdekt in de platenkast van zijn oudere broer. Of, oordelend aan het publiek gisteren in de Heineken Music Hall, misschien wel van zijn vader, haha.
Hans [23:35]
[ maandag 29 maart 2004 ]
Kom net terug uit een uitverkochte Bijlmer Bierhal, waar Kraftwerk vanavond optrad.
Een bijzondere ervaring, zeker ook omdat ik nog niet eerder een concert zag waarbij thema's als vitamines, getallen en radioactiveit werden behandeld. De Talking Heads heb ik namelijk nooit live gezien, vandaar.
De cd The Mix uit 1991 is de muzikale equivalent van een hypnotiserende treinreis en staat al jaren in mijn shortlist van favoriete cd's aller tijden. Ik had me dan ook helemaal ingesteld op een avondje stevig uit de plaat gaan.
Helaas kwam het concert lange tijd niet van de grond. Er werden vooral atmosferische, langzame stukken gespeeld. Erg mooi, maar zo kom je er natuurlijk niet echt lekker in.
Het hielp niet echt dat de mannen - gekleed in maatpakken, rode overhemden en zwarte stropdassen - roerloos achter hun beeldschermen stonden. Zal me niet verbazen als er één stiekem zijn e-mail heeft gecheckt.
Dit werd echter gecompenseerd door prachtige videobeelden, die door drie flinke beamers op een enorm videoscherm werden geprojecteerd.
Pas na een uur ging de zaal overstag, met een prachtige uitvoering van Radioactivity (midi). Dat bleek een voorbode van wat er nog ging komen, want ze speelden uiteindelijk dik twee uur.
Vanaf de eerste toegift ging de beuk erin. Met Trans Europe Express (midi) ging het allemaal wat sneller; heb heerlijk staan dansen op Pocket Calculator (midi) en bij de tweede toegift bleken de heren te zijn vervangen door vier bewegende robots. Geen verrassing, maar wel heel leuk om eens te zien.
In de derde toegift speelden de heren in lichtgevende pakken tenslotte een prachtig Musik Non Stop (videoclip). Aan het einde hiervan speelde elk groepslid zowaar een solo. Zo werd duidelijk wie nu eigenlijk wat deed. En dat ze überhaupt iets hadden gedaan.
Ik had het overigens wel leuk gevonden als een deel van de video-presentatie een weergave was geweest van de beeldschermen van de heren. Zodat je mee kunt gaan in hoe ze die muziek nu eigenlijk maken. Zoals je tijdens een concert wel eens de drummer een tijdje in de gaten wilt houden.
Nou ja. Donderdag speelt Einstürzende Neubauten in Paradiso, misschien zijn er nog kaartjes. Ik kan na vanavond nog wel een paar Duitsers hebben.
Hans [23:23]
[ zondag 28 maart 2004 ]
Wat een toeval. Net op het moment dat ik weer eens een stukje over Spinvis wil schrijven, wint hij de Annie M.G. Schmidt-prijs. Voor zijn prachtige lied Voor ik vergeet (beluister).
Dat komt mooi uit, want ik draaide dit weekend namelijk weer eens Spinvis' eerste cd en die ging me zo door merg en been, dat ik me bedacht Die Spinvis, die moet eigenlijk ons nieuwe volkslied maar schrijven.
Maar ja, als hij dat schrijft, noemt hij het waarschijnlijk Wilhelmus is Dood.
En dat bracht me op het volgende idee. Denk eens na over een al dan niet Nederlandse zanger of band; hoe zou ons volkslied gaan heten als het herschreven zou worden door deze artiest.
Zoals Skik er bijvoorbeeld Wilhelmus Kom Naar Huus van zou maken.
Ben benieuwd wat je kunt bedenken.
Hans [19:51]
[ donderdag 25 maart 2004 ]
Zoals zoveel muziekliefhebbers, heb ook ik van enkele artiesten het complete oeuvre in de kast. Van bijvoorbeeld een bepaald bandje uit Manchester, waar ik nu niet verder op in zal gaan.
Ook de Velvet Underground heb ik compleet. Losse albums, een box set, een paar verzamelaars. Eerder deze week kocht ik echter, wat ik vermoed voorlopig wel mijn laatste aankoop van deze onvolprezen band zal zijn. Ik kocht de Bootleg Series Volume 1: The Quine Tapes.
Ene Robert Quine bezocht in 1969 heel wat VU-concerten in San Francisco en nam ze op op zijn primitieve cassetterecorder. Omdat hij er elke avond was, leerde hij de band kennen; ze vroegen hem zo nu en dan eens wat terug te spelen en hij raakte op een gegeven moment bevriend met Lou Reed. Uiteindelijk speelde hij vijf jaar gitaar in Reed's band.
Zijn beste opnames zijn gebundeld met een 3-cd box. Deze Bootleg Series is in 2001 officieel uitgegeven, en eigenlijk alleen interessant voor hele trouwe fans: de opnames zijn één grote brij, ruisen als een gek, maar het zijn drie concerten waar ik heul graag bij was geweest.
Maar waarom mijn laatste Velvets-aankoop?
Wel, omdat hun langste nummer, Sister Ray (fragment), er driemaal opstaat. Op cd 1 een versie van dik 24 minuten, op cd 2 duurt -ie 38 minuten en op cd 3 bijna 29 minuten.
Eufemistisch gezegd, denk ik dat dat wel genoeg is. Meer hoef ik écht niet van de Velvet Underground. Zelfs al is het nog maar de Bootleg Series Volume 1.
En van welke artiest heb jij alle cd's, inclusief de slechte?
Hans [22:57]
[ dinsdag 23 maart 2004 ]
We krijgen het weer niet kado deze week.Wat kan ditmaal de oplossing zijn van de muziekquiz van Het Parool?
Hans [17:56]
[ zondag 21 maart 2004 ]
Tijd voor een platentip! Ik ben op zich niet zo van de verzamel-cd's, maar nu maak ik een uitzondering.
De verzamelaar van de Red Hot Chili Peppers, die al een paar maanden uit is, blijkt vergezeld te gaan van een dvd met daarop alle videoclips. En daar zitten een paar beauty's bij.
Dat is het mooie van een cultband die uitgroeit tot een wereld-act. Het kunstzinnige dat hun muziekvideo's vaak kenmerkt, is nooit ondermijnd door de kapitalen die er na hun wereldwijde doorbraak tegenaan konden worden gegooid.
Dat zie je ook bij een band als R.E.M., vind ik (zoals u ziet).
Ga maar eens kijken - bovenaan deze pagina vind je de dvd online. Of, als je maar één video wilt zien, Can't Stop op de site van regisseur Mark Romanek. En klik hier als je helemaal geen video wilt kijken.
Ik vind trouwens dat de Peppers al jarenlang hetzelfde lied opnieuw uitbrengen. Maar 't is wel een móói lied, vandaar dat - naast Blood Sugar Sex Magik uit 1991 - een verzamelaar voor mij voldoende is.
Scar Tissue (fragment) is mijn favoriet. Wat is de jouwe?
Hans [19:41]
[ zaterdag 20 maart 2004 ]
Ook ik lees net het nieuws waarmee je reeds zult zijn overspoeld.Geen spruitjes schillende majesteit meer. The Queen Is Dead.
Rust zacht.
Hans [11:15]
[ donderdag 18 maart 2004 ]
Vaste bezoekers kunnen zich het - evenals de archieflezers - nog wel herinneren: schizofrene bandnamen!Dat zijn samentrekkingen als Lemmy Kravitz, Tool & the Gang en Fleetwood Beck.
Vandaag las ik een steengoeie: Leo Slayer.
Wie bedenkt er nog een paar?
Hans [21:38]
[ dinsdag 16 maart 2004 ]
Vandaag alweer een aha-erlebnis in de muziekquiz van Het Parool. Eh... en dan niet in de zin van Morten Harket en zijn Noorse makkers.
Wie is het wel?
Hans [18:59]
[ maandag 15 maart 2004 ]
Hoewel ik me nooit echt heb verdiept in de Vlaamse Welle, met bands als dEUS, Das Pop, Zita Swoon en Soulwax, ben ik helemaal verpletterd door de fantastische debuut-cd M For Means And L For Love van Mintzkov Luna (Quicktime-video van de single Mimosa in breedband / smalband).
De band speelde hun compacte, melancholische popsongs afgelopen vrijdag in Ekko. Mijn Utrecht-connectie had op tijd tickets weten te scoren voor dit uitverkochte optreden. Er stonden zelfs mensen bij de ingang, die met een opgespeld kartonnen bord om kaartjes vroegen.
Will work for tickets, dat idee.
Ik was nog niet eerder in Ekko geweest, maar voor een dertiger is dat toch wel een gepasseerd station zeg. Het is natuurlijk een vrijwilligers-organisatie die niet al te professioneel gerund wordt, maar ik heb er domweg geen zin meer in om een kwartier in de rij te moeten staan voordat je je jas kunt afleveren. Ik wil wél een beetje comfort.
Genoeg gezeurd, want het optreden was super. Elk nummer was op zijn minst goed, sommige waren fantastisch. De band speelde retestrak en zanger Philip Bosschaerts is best wel een showmannetje. Bovendien speelden ze nog een cover van TC Matic, waartegen een dertiger natuurlijk amper bezwaar kan hebben (beluister hun versie van Putain Putain).
Het was, na zo'n goed concert, wel wat knullig dat de band zelf hun merchandise verkocht. Maar dat leverde ook weer een grappige ervaring op.
Ik kocht een t-shirt en het was best komisch om met de zanger van een band die je twee weken lang doorlopend hebt gedraaid, uit te zoeken welk shirt je het best past. Toen ik een M voor mijn schouders hield, gokte hij op L.
Staat u beeldig, meneer.
Hans [20:20]
[ zondag 14 maart 2004 ]
Wie voor The Smiths was, was niet voor The Cure. Zo simpel was het. Het kon wel samen, maar dan was je geen échte fan. Robert Smith had tenslotte een hekel aan Morrissey, en Morrissey keek op zijn beurt neer op deze potsierlijke vogelverschrikker.
Het zal je dan ook niet verbazen dat ik niet veel platen van The Cure in de kast heb staan.
Boys Don't Cry (fragment) en Just Like Heaven (fragment) zijn overigens wat mij betreft de beste nummers.
Nou kwam ik de elpee Disintegration tegen, voor een prijs waarvoor je hem echt niet kunt laten staan. Dat is toch een plaat waarover de fans hoog opgeven.
Ik ben nu ouder en sta er meer open voor. Ik ben dan ook oprecht geïnteresseerd: wie kan me vertellen wat dit album zo bijzonder maakt?
Hans [17:30]
[ zaterdag 13 maart 2004 ]
Hmmm... ik heb er een tijdje naar zitten turen en ergens rinkelt er wel een bel.
Maar ik kom niet op de oplossing van de muziekquiz uit Het Parool van deze week. Jij?
Hans [13:26]
[ donderdag 11 maart 2004 ]
Met alle ellende van vandaag geen dag om eens een vrolijk stukje over muziek te tikken.Het enige wat me te binnen schiet is dit, een stukje Spanish Bombs van The Clash (fragment).
Hans [21:45]
[ woensdag 10 maart 2004 ]
Nog even wachten, dan komt Quentin Tarantino's Kill Bill volume 2 naar een bioscoop in je buurt. It kicks ass zal wellicht het understatement van het jaar zijn.
Benieuwd hoe het vechtballet afloopt? Je kunt nu alvast een trailer bekijken.
Grappig, het is een teaser trailer zoals Hitchcock die vroeger ook maakte. Daarbij werden niet alleen beelden uit de film vertoond, maar er werd ook onscreen wat over verteld. De master of suspense verscheen daarbij meestal zelf in beeld; Tarantino laat het hier hoofdrolspeelster Uma Thurman doen.
Ga maar eens kijken, op een fraai vormgegeven Apple.com voor Quicktime en op Yahoo Movies voor de andere formaten.
Hans [13:28]
[ dinsdag 9 maart 2004 ]
En toen was het maandagavond en tijd voor Stereolab. Ik ken die band niet vreselijk goed, maar de cd Dots and Loops uit 1997 kan ik iedereen aanbevelen.
Stereolab is een Engelse band met een van oorsprong Franse zangeres, die ik wil omschrijven als een afstandelijke Belle and Sebastian. Gedistingeerde, relaxt swingende huiskamerpop die toch tegen de haren in strijkt.
De verwachting in Paradiso was hoog, zeker na een dubbel voorprogramma van het hard krautrockende Oneida (download een mp3) en de bliepjes uit de laptop van To Rococo Rot (ook van hen een mp3). Deze bands waren mij volstrekt onbekend, maar hun beider muziekstijlen komen terug in de muziek van Stereolab.
Bovendien, alles wát ik van Stereolab gehoord heb, vind ik op zijn minst okee. Ik verwachtte er dus best veel van.
Wel, het keiharde geluid verpestte alles. Alle nuances weg. Bovendien ken ik de nieuwe cd nog niet, dus ik kon er domweg geen chocola van maken. Wat een teleurstelling.
Wat is dat toch met sommige geluidsmannen?! Pas in het laatste halfuur, toen de klassiekers werden gespeeld, kwam de zaal goed los.
Misschien kun jij er meer mee. Hier vond ik een paar fragmenten van de nieuwe cd Margerine Eclipse.
Hans [20:15]
[ maandag 8 maart 2004 ]
Nog even terugkomen op Franz Ferdinand. Wat ik zo goed vind aan Take Me Out (beluister) is, dat het uit twee delen lijkt te bestaan.
Het is alsof het twee aan elkaar geplakte nummers zijn, die beide ook prima op zichzelf zouden kunnen staan.
Wat dat betreft, doet het me denken aan Dexy's Midnight Runners' Come on Eileen (beluister de versie van Badly Drawn Boy).
Maar zo moeten er natuurlijk nog veel meer nummers zijn. Welke ken jij?
Hans [17:58]
[ zondag 7 maart 2004 ]
Gisteravond stond Franz Ferdinand in Paradiso. De Schotse band was oorspronkelijk geboekt voor de kleine zaal, maar omdat de kaarten wegvlogen werd het concert al snel verplaatst naar de grote.
Nou, believe the hype maar, want het was knettergoed.
Franz Ferdinand heeft het allemaal: de bravoure die we zo van Engelse bandjes kennen, twéé prominente bandleden (waarvan er een overigens op Kyle MacLachlan ten tijde van Twin Peaks lijkt), een prima debuut-cd en een bona fide hit met Take Me Out (beluister).
Op zich wel knap hoe een beginnend bandje, overvallen door plotseling succes, vanaf het begin de hele zaal voor zich weet te winnen. Zelfverzekerd, enthousiast en met zichtbaar plezier speelden ze zo'n beetje het gehele oeuvre. Dat is tenslotte nog niet zo uitgebreid.
Take Me Out kreeg een flink deel van het publiek aan het dansen en omdat het bepaald niet het laatste nummer was, zat de stemming er goed in. Zeker toen een jongen uit het publiek gevraagd werd een nummertje mee te drummen. Na de toegift trok de band onstage volstrekt terecht een fles champagne open.
Dit was nou echt zo'n concert waardoor ik weer weet waarom ik ooit in Amsterdam ben gaan wonen. Ook al omdat Paul Weller na afloop aan de bar stond te hangen en superfan W. en ik hem beleefd een handje zijn gaan schudden. Oh, en toen trad Joss Stone ook nog eens op. Wat een avond. En maandag speelt Stereolab alweer.
Hans [15:24]
[ vrijdag 5 maart 2004 ]
Kom net terug van een hele Paradiso-extravaganza; Adam Green speelde vanavond in de kleine zaal.
Voor wie deze jonge singer/songwriter niet kent: hij zingt de absurde teksten van zijn vreselijk lekker in het gehoor liggende liedjes met een ongekende nonchalance. Ik vond maanden geleden in een tweedehands bak een promo van zijn laatste cd Friends of Mine en die heb ik ongemerkt grijsgedraaid.
Luister maar eens; hier is het titelnummer Friends of Mine (realaudio), en hier zijn radiohitje Jessica (realaudio of download de mp3).
Nou, ik ken die plaat van voor naar achter maar vanavond was zo'n bijzonder concert waarbij het live nog veel mooier blijkt te kunnen. Ik zal je niet vervelen met details, maar het was prachtig. En hij heeft m'n promootje ook nog gesigneerd.
Toen de show over was, konden we zo doorlopen naar de grote zaal, waar Jools Holland bleek te spelen. De presentator van het BBC-programma Later with Jools Holland speelde vroeger natuurlijk met Squeeze en in zijn vrije tijd de fantastische pianosolo op Uncertain Smile van The The, maar vanavond was van alternatieve pop geen sprake meer.
Het was heel bijzonder om te zien dat de muziek van Holland's Rhythm and Blues Orchestra, die teruggrijpt op wat decennia geleden in danszalen te horen was, nog altijd een vol Paradiso op zijn kop kan zetten. Zeg nu zelf! (fragment)
Hans [00:12]
[ woensdag 3 maart 2004 ]
Ha! Na de Pixies, Duran Duran en talloze andere komt ook deze band uit de eighties terug.Aan jou de vraag: welke?
Lijkt me simpel. Wie het goed heeft, wint een leverworst. Of een ham.
Hans [09:09]
[ maandag 1 maart 2004 ]
Ik kom nog even terug op dat stapeltje cd's dat we gisteren wonnen. Daar zat ook een vaag uitziend cd'tje bij van de mij onbekende Duitse band Busch.
Voor de vorm toch het eerste nummer even beluisterd en ik kan je - vier hele draaibeurten verder - melden dat een beetje Smiths-fan hier uitstekend mee uit de voeten kan. Een gitaarbandje met een melancholische zanger - die gästen moeten toch wel een plaat of wat van Morrissey in de kast hebben staan.
Hoe vaak komt het nog voor dat je een prachtig Duits nummer hoort, dat niet van Herbert Grönemeyer is?
Beluister maar eens een stukje van Ausser Atem, ausser dir (realaudio).
Mooi hè. De cd staat vol met Smiths-achtige pop, al gaat het soms wat ver. Hier is bijvoorbeeld hun This Charming Man-ripoff Schwarm und Schwerkraft (fragment, mp3 / realaudio).
Ach, en nu we toch bezig zijn: met dank aan Stereo is hier een nieuw interview met Morrissey.
Hans [18:41]
