[ woensdag 30 maart 2005 ]
Je hoort het wel eens; ergens op aarde loopt een evenbeeld van je rond.Tien jaar geleden zat ik in de metro in New York tegenover een kerel die sprekend op mij leek. Hij keek me met dezelfde verbaasde blik aan als ik hem - en dat was dan ook exact dezelfde verbaasde blik - maar we spraken elkaar niet aan. Altijd spijt van gehad.
Vorige zondag speelden The Smyths, die Smiths-coverband waarover ik vorige week al schreef. Na het intromuziekje; evenals The Smiths gebruikten ze een stuk van Prokofiev, begon de band.
Toen even later de zanger opkwam, tapte P. me op de schouder: hee Hans, dat ben jij daar! En inderdaad, opnieuw zag ik iemand die sprekend op me leek. Zelfde postuur, exact dezelfde bril als die ik wel eens draag en ongeveer hetzelfde haar. Een bijzondere ervaring, kan ik je vertellen.
En hmmm... ik besefte ook meteen wat voor style icon Morrissey eigenlijk voor mij is. Ik heb in - ik meen - 1987 eens zijn foto meegenomen naar de kapper, maar ik dacht dat ik inmiddels wel veranderd was.
De eerste paar nummers keken we met een mengeling van gêne en aarzeling, maar al snel beseften we dat het gewoon bedoeld is om anderhalf uur mee te brullen met al die fantastische nummers. K. zei het zo: weet je, je moet die zanger zo van het podium af duwen en roepen: en nú ik!
Om deze nieuwe kans níet te missen, zijn de zanger en ik met een mobieltje gefotografeerd. Het was gelukkig een heel sympathieke vent. Toen ik "let's show a bit of nipple" voorstelde, deden wij op hetzelfde moment onze Morrissey-shirts open.
Morrissey's eigen nieuwe single is overigens ook een Smiths.. eh... cover. Klik hier voor de video van There Is A Light That Never Goes Out.
Hans [10:07]
[ zondag 27 maart 2005 ]
De aardigste verspreking van de week: Bloe-oe-oe-oedend hard van Normaal.
Hans [21:42]
[ dinsdag 22 maart 2005 ]
Een constante factor in het leven van menige Manchester-georiënteerde dertiger; The Fall. Ik leerde ze kennen, natuurlijk via de John Peel Show, want zij zijn de band die er de meeste Peel-sessies voor hebben opgenomen.Ik hou van The Fall, want ik kan uren luisteren naar de eindeloze herhaling van één goeie riff. Ik denk dan ook dat iedereen die What Goes On (fragment) van de Velvet Underground fijn vindt, met The Fall uit de voeten kan.
Ik heb in de loop der jaren een hele Fall-collectie in huis gehaald, maar als het er op aankomt kies ik voor This Nation's Saving Grace en - vooral - Bend Sinister. Op die laatste staat mijn favoriete Fall-nummer: R.O.D. (Realm of Dusk). Dat lied kan ik zonder problemen een etmaal lang op repeat horen, en da's zeker bij The Fall vrij bijzonder.
Iemand heeft onlangs de complete John Peel Festive Fifty van 1986 in de nieuwsgroepen gezet en die heb ik inclusief alle aan- en afkondigingen gedownload. Ik sprong werkelijk een meter in de lucht toen de versie van R.O.D. de Peel-uitvoering bleek te zijn. Heerlijk, een alternatieve versie van een favoriet maar zeer obscuur nummer. Hoe vaak gebeurt je dat.
Dat gaat meer mensen overkomen; ik lees net dat er in april een cd-box uitkomt waarop alle Peel-sessies zijn gebundeld (recensie). Toen ik net de tracklist bekeek, realiseerde ik me dat ik ergens een oud cassettebandje moet hebben liggen met daarop het fantastische Australians in Europe (fragment). Dát heb ik lang niet meer gehoord!
En tijdens het zoeken-eh naar links-ah voor dit stukj-ah kwam ik deze opnames tegen-ah. Veel plezier ermee-ah.
Hans [22:48]
[ zaterdag 19 maart 2005 ]
Stel, je bent vormgever van cd-hoesjes. Je doet je best, dag in dag uit, om een artiest volledig tot zijn recht te laten komen. Dat het hoesje al een indruk geeft hoe de muziek klinkt, zeg maar.Maar dan heb je je dag niet. Of je zit lekker te geiten met je collega's. Op zo'n moment ontstaat zoiets. Ik kwam 'm vandaag tegen in een vaag platenwinkeltje en schrok echt even.
Wat vind jij nou een echt lelijke hoes? Link 'm ff in het reageervak!
Hans [19:09]
[ donderdag 17 maart 2005 ]
Eén van de beste bandnamen is volgens mij Björn Again. Alles zit erin: dat de coverband teruggrijpt op Abba en de woordgrap, die al verraadt dat het helemaal tongue in cheek is.Ook Fake No More vind ik een aardige, maar Synchronicity voor een Police-tribute is dan weer al te serieus.
Die coverbands, het zijn toch de C-merken van de pop, vind je niet?
Die flip die Phil Collins doet, heet Still Collins en er is zelfs een Foo Fighters tribute, de Four Fighters.
Ik moest er ook maar eens aan geloven. Zondag staan namelijk The Smyths in Occii, da's aan de Amstelveenseweg. Jawel, een Smiths-coverband.
This Charming Man is natuurlijk een fantastisch nummer, maar hier is de uitvoering van The Smyths (mp3). Je zult het met me eens zijn: erg mat en armoedig, alsof je de Aldi-remix hoort.
En die zanger, zou die Morrison heten?
Hans [21:46]
[ woensdag 16 maart 2005 ]
Behalve de cd van the Arcade Fire (concertrecensie) is hier de meest gedraaide plaat deze week Michael Jackson's Thriller. Dat komt zo.Afgelopen zondag lekker zitten chillen in het Blauwe Theehuis, waar de dj van dienst tussen alle moderne dansmuziekjes ineens Billie Jean wist te proppen.
Hoewel verwikkeld in een geanimeerd gesprek, kreeg ik toch ineens de brainwave: wat-is-dit-toch-een-fantastisch-nummer. En ik was niet de enige die zo dacht, want het zondagmiddagpubliek zat en masse achter rosé en celestial seasonings mee te swingen.
Gevolg is, dat ik de special edition van Thriller de hele week al staande bij heb. Op deze editie staan een paar nummers die niet op het origineel uit 1982 staan. De demo van Billie Jean (fragment), een extra couplet van Vincent Price's darkness falls across the land (fragment), maar ook een nummer dat al compleet opgenomen en afgemixt was, Carousel. Geschreven door Michael Sembello, die we nog kennen van het hitje Maniac (fragment).
Wat moet die man in '82 een rotdag hebben gehad toen hij hoorde dat zijn nummer tóch niet op Thriller terecht zou komen. Wat zeg ik; een rotweek, -maand, -jaar, -decennium! Dat je nummer pas helemaal na het opnameproces wordt afgekeurd voor een plaat die uiteindelijk 45 miljoen exemplaren zal verkopen!
Op Sembello's site kun je het nummer eens beluisteren. Het is geen geweldig nummer, het mist de dynamiek van al die knallers op Thriller. Met een tekst als I lost my heart on the carousel to a circus girl who left my heart in pieces doe je mij bovendien geen plezier.
Maar wat gaat er door je heen als je dat telefoontje krijgt? Ik wil 's kijken of ik een interview hierover met Sembello kan vinden. Dat gaat vast een gesprekje over muziek voorbij; het moet een verhaal zijn over diepe psychologische processen!
Oh, en deze heb ik al een tijdje in mijn bookmarks: de 14 minuten durende videoclip van Thriller - helemaal nagebouwd in lego! Hier is Lego Thriller (en hier).
Hans [09:20]
[ zaterdag 12 maart 2005 ]
Lees ik dat goed? (op 372)
Wat een geweldige combinatie! Nu maar hopen dat de spot ook echt grappig is.
Hans [18:06]
[ donderdag 10 maart 2005 ]
Deze week rennen wij allemaal achter Arcade Fire aan. Er hangt al geruime tijd een buzz rond deze band, waarvan de debuut-cd Funeral pas vorige week officieel in Europa uitkwam. Morgen spelen ze in De Melkweg.Het Parool heeft vandaag een uitgebreide bio van de band.
Ik heb Funeral de afgelopen dagen beluisterd in twee keren: dinsdag de ene helft, woensdag de tweede. En hoewel ik er op dinsdag al aardig over te spreken was, werd ik woensdag pas echt enthousiast: de beste nummers blijken aan het eind te staan!
Luister zelf maar eens: hier is het openingsnummer Neighbourhood #1 (Tunnels) (realaudio) en hier mijn persoonlijke favoriet, die ik vandaag een keer of zes in de repeat heb gegooid. Haiti (realaudio) staat op de tweede helft. Of de B-kant, wat je wilt.
Hans [18:14]
[ maandag 7 maart 2005 ]
Nog even doorgaan op het vorige postje: in het reageurding is inmiddels een betere vraag in de groep gegooid. Dus hier nog even in de herkansing: welke cover vind jij beter dan het origineel?
Ikzelf opteer voor Nick Cave's The Mercy Seat door Johnny Cash. Het origineel vond ik altijd al aangrijpend, maar deze cover grijpt me helemaal bij de strot. Want waar Cave nog vecht (hier), berust Cash (daar).
Hans [18:41]
[ vrijdag 4 maart 2005 ]
Ha! De beste cover die ik in lange tijd hoorde.The Futureheads hebben een steengoeie Engelse bandjes-versie gemaakt van Kate Bush's Hounds of Love. Niks mis met het origineel, maar ze spelen deze gejaagde versie halsoverkop, alsof er een heel roedel wolven achter ze aan zit (kijk, luister of speel de game).
Ben benieuwd hoe lang het nu duurt voordat Dogs of Lust van The The wordt gecovered.
Enne.. wat is de aardigste cover die jou nu te binnen schiet?
Hans [19:02]
[ donderdag 3 maart 2005 ]
Voor de tweede keer binnen korte tijd stond Adam Green gisteren op een Amsterdams podium (update: beluister het concert).Promootte hij een jaartje geleden in de kleine zaal van Paradiso nog zijn prachtige album Friends of Mine, nu speelde hij in De Melkweg stukken van zijn nieuwe, Gemstones (interview hieromtrent).
Voor wie hem niet kent: singer-songwriter Green schrijft bijzonder compacte popsongs, heel melodische deuntjes van zo'n twee minuten, vaak met absurde teksten. Leuke voorbeelden zijn Jessica (videoclip) en het titelnummer van zijn vorige cd (ook op video). Hij heeft een prachtige stem; vrij zwaar voor zo'n iel mannetje.
Maar ik wil even doorgaan op het voorprogramma. Dat was gisteravond The Gnomes, dat overigens later Green's begeleidingsband bleek te zijn. Wel, deze Gnomes speelden naar mijn mening de meest vervelende dertien-in-een-dozijn rock die ik in lange tijd hoorde (overtuig jezelf).
Je kent het vast wel, dat je het gevoel hebt het voorprogramma te moeten uitzitten. Het is dat er leuk gezelschap mee was; we hebben zo'n veertig minuten de rock-equivalent van liftmuziek moeten aanhoren. Het viel ons domweg op hoe mediocre de band was. Als begeleidingsband deden ze het even later trouwens prima.
Maar los van deze band, is in het algemeen mijn vraag: waarom wordt er eigenlijk nooit meer boe geroepen tijdens een matig concert? Ik deed het gisteren om mijn punt te maken en werd meteen van alle kanten vreemd aangekeken.
Hans [21:41]
[ woensdag 2 maart 2005 ]
Vorige week hoorde ik bij toeval het majestueuze The Pan Within (fragment) van The Waterboys weer eens. Herinnert u zich die nog nog nog?Nu heeft iemand vorig jaar op een marketingafdeling zijn werk niet goed gedaan of ik heb niet opgelet: This Is The Sea, die elke hippe scholier in 1985 toch wel in de kast had staan, blijkt in 2004 opnieuw te zijn uitgebracht.
En hoe! In een geremasterde versie, met een uitgebreid achtergrondverhaal van opper-Waterboy Mike Scott en met een bonus-cd met 14 tracks waarvan de meeste werden opgenomen voor het album, maar die de eindversie niet hebben gehaald. Geen alternatieve versie van The Whole of the Moon (fragment) helaas, maar wel de allereerste uitvoering van het titelnummer, die wel heel bevlogen wordt gezongen.
Ik heb die bonus-cd er net voor het eerst ingegooid en het eerste nummer, Beverly Penn, is al een echte beaut. Dit hele ding lag voor nog geen 9 euro bij Concerto, dus waar wacht u nog op.
Iedereen die de plaat destijds had, kent wellicht de fotootjes naast dit stukje nog wel. Die staan op de hoes, en ik heb me altijd afgevraagd wat die middelste bezielde om met een dergelijke bril te poseren. Stevie Wonder himself zou die nog niet uitzoeken.
Tenslotte nog een popquizvraagje: waar hebben de Waterboys hun naam vandaan? (en niet eerst Googlen, ja?)
Hans [18:52]
[ dinsdag 1 maart 2005 ]
Toen we afgelopen zondag die ouwe kraker van Kirsty MacColl weer eens hoorden, vroeg D. of er ook een Nederlandstalige versie bestaat van There's A Guy Works Down The Chip Shop Swears He's Elvis.Volgens mij is die er niet, maar ik denk dat dat iets zou heten als Er werkt een gozer in de snackbar die denkt dat -ie Lee Towers is.
Hm. Dáár moet meer mee te doen zijn.
Hans [20:59]
