[ maandag 29 augustus 2005 ]
Deze staat al een tijdje klaar in mijn bookmarks en het moest er maar eens van komen.Hoewel het weer er niet naar is - al kwam Unknown Pleasures in 1979 uit in de zomer - is hier een heel aardige thuispruts-video van Joy Division, gebaseerd op de hoes van voornoemd album.
Shadowplay - de huisvlijt-versie.
Je hebt dan wel QuickTime nodig.
Hans [20:22]
[ vrijdag 26 augustus 2005 ]
Deze week werd ik door R. getipt over Hard Fi (meer). Dit Engelse bandje, met de voeten stevig in de Britse pop van rond 1980, heeft een hitje, Hard to Beat, dat opgepikt is door 3FM. Leuk nummer, zeker als je van The Clash houdt (beluister).Maar toen ik bij De Subjectivisten de mp3 van eerste single Cash Machine (hiero) tegenkwam, was ik helemaal om. Die eerste tonen! Ouwe dub uit de schuur van Augustus Pablo. De Seth Gaaikema in mij roept: het is een Clash Machine!
R. gebeld, die inmiddels de laatste kaartjes bij Get heeft weten te bemachtigen. Op 6 oktober staan ze namelijk in de kleine zaal van Paradiso. Wedden dat ze - net als toen Franz Ferdinand plotseling doorbrak - worden verplaatst naar de grote zaal?
Hier kun je overigens de hele cd beluisteren.
Hans [18:11]
[ maandag 22 augustus 2005 ]
Ben inmiddels weer terug van Lowlands. Terwijl ik dit stukje tik draait voor de derde keer vandaag de cd van de Arcade Fire, want och wat was het weer geweldig om ze te zien.Het verschilde niet eens zoveel van de vorige keer dat ik ze zag, maar we stonden nu helemaal vooraan, ik kende inmiddels alle teksten en had - terwijl de band het grotendeels nog onwetende publiek gestaag voor zich won - doorlopend een zie-je-wel gevoel.
Omdat ik de Pixies vorig jaar al heb gezien, duurde het even voordat ik gegrepen werd. Maar die muziek speelt zó in op je oerdriften dat ik na een half uurtje, net als de rest van de zaal, als een gek stond mee te springen.
Het aardige van zo'n festival is dat je acts gaat zien die je anders links laat liggen. Marilyn Manson (de Alice Cooper van deze generatie, om een jongere oudere te quoten) speelde nummers van eighties-bands als Depeche Mode (Personal Jesus), de Eurythmics (Sweet Dreams) en Soft Cell (Tainted Love). Ik dacht: nog even wachten en ze spelen The Boy With The Thorn In His Side.
Natuurlijk nog veel meer leuke bands gezien, maar de grote teleurstelling was wat mij betreft The Editors. Op geleende spullen (daar ken ik nog een heel oud woordgrapje over), dus ze hadden het moeilijk maar wat een slap geneuzel.Op de foto kun je het niet goed zien, maar de securityman voor het podium stond - met zijn gezicht naar het publiek - een keer of vijf uitgebreid te gapen. My thoughts exactly, en een mooi contrast met de hardwerkende band.
Mijn verrassing van het festival was Soulwax! Ze lagen niet in de planning want de laatste cd vind ik maar zo-zo, maar omdat ik een vage sms-afspraak had met een collega liep ik toch even naar de tent waar de band dance-versies speelde van hun eigen nummers.
Dit alles onder de titel The Nite Versions, zeg maar remix-versies, maar dan live gespeeld (meer op 3voor12). Fantastische grooves, retestrakke drums, doorlopend toewerkend naar een nieuwe climax, met een dolenthousiast publiek. Ik ben een uurlang helemaal loos gegaan in de kolkende mensenmassa. Het was fantastisch. Het was alles wat ik wilde. Hier staat het. En die collega zie ik dan morgen wel weer.
Het enige keuzemoment van Lowlands was voor mij: LCD Soundsystem versus Nick Cave. Die waren op hetzelfde moment geprogrammeerd en ik koos, vanwege de opwinding van Soulwax toch voor de dance van LCD Soundsystem. Maar toen ik na twee nummers besefte dat ik niet zo in vervoering zou raken als bij Soulwax - ik heb ze tenslotte recentelijk nog gezien - ben ik toch maar naar Nick Cave gegaan.
Maar het was op. Genoeg gezien. We hebben de Foo Fighters nog ter kennisgeving aangenomen, maar toen zelfs 2 Many DJs - tenslotte de mannen van Soulwax - geen opwinding meer los wisten te maken was het goed zo.
Hans [19:28]
[ zaterdag 20 augustus 2005 ]
Lowlands observatie #3:Mensen in een Marilyn Manson t-shirt kijken droeviger uit hun ogen dan die op een EO-jongerendag.
Hans [16:04] Lowlands observatie #2:
Mensen in een Stooges t-shirt zien er ongezond uit.
Hans [16:02] Lowlands observatie #1
Some things never change: boven een t-shirt van The Exploited vind je zonder uitzondering een hanekam.
Tenzij de eigenaar inmiddels kaal is, natuurlijk.
Hans [15:59]
De laatste keer dat deze dertiger op een festival was, was ik nog een twintiger. Het programma van Lowlands 2005 is echter zó goed, dat ik - en mijn halve vriendenclub - dit niet wilden missen.Ik sta dit stukje te tikken in de internet-tent van de SNS Bank die met Microsoft samenwerkt aan de dienst Bill. Ik geloof dat ik meen begrepen te hebben dat dat een online dienst is voor het kopen van concertkaartjes.
Qua muziek kan ik melden dat Franz Ferdinand nog steeds met gemak een grote menigte platspeelt (hiero) en dat Royksopp, hoewel ze een prachtige nieuwe cd hebben, live slaapverwekkend zijn om naar te kijken (daaro). Hun lichtshow is niet meer dan een lichtkrant die de titels van de gespeelde nummers vermeldt.
Maar het meest bijzondere van zo'n festival is de flashback die je krijgt naar de tijd dat je dit nog vaak deed. Het is wel weer even wennen voor een dertiger, die inmiddels veel waarde is gaan hechten aan enig comfort.
We slapen op - voor de kenners - camping 2, vanwege de korte afstand naar het festivalterrein zeer gewild en daarom heel, heel dicht bevolkt. Je moet je een weg banen tussen tentjes die op minder dan vijf centimeter van elkaar afstaan. Verder slaap je weer eens op een (geleend) luchtbed en we werden vanochtend om half zeven, na een uurtje of vier slaap, gewekt door een groepje terugkerende feestgangers die kei- en keihard de Macarena uit hun ghettoblaster lieten knallen. En allemaal meezingen natuurlijk!
Héé Macarena!
Slaapdronken moest ik lachen om de absurditeit van de situatie, maar toen ze hem - het is niet overdreven - voor de veertiende keer achter elkaar instartten dacht ik bij mezelf: ik ben hier echt te oud voor.
Maar vanavond de Pixies! En dan is alles weer goed.
Hans [14:15]
[ dinsdag 16 augustus 2005 ]
Een band die eigenlijk altijd langs me heen is gegaan, is Tindersticks. De hooguit vijf nummers die ik door de jaren heen van ze gehoord moet hebben, vond ik maar pretentieus en onecht.Maar nu is dat over. Want nu heb ik Another Night In gehoord. Alweer negen jaar oud; jij kent het misschien al lang, maar voor mij is het nieuw.
Wat een prachtig, romantisch en meeslepend lied is dat zeg! Luister zelf maar eens (mp3).
Ik meteen naar de Fame natuurlijk. Het voordeel van een plaat laat ontdekken, is dat je dan meteen de laatste editie ziet liggen. Curtains, het album waar dit lied op staat, is dan ook een heel pakket van een remaster met daarbij een bonusdisc vol b-kantjes en outtakes.
Allemaal mooi en aardig, maar dit nummer steekt zo met kop en schouders boven de rest uit dat het voelt alsof ik een cd-single met wel heul veel extra tracks heb gekocht. Toch klinkt het wel alsof ik Curtains nog heel mooi ga vinden.
Overigens kwam ik in een recensie van een recent Tindersticks-album de volgende quoot tegen:
Why the long face, Stuart?
Hans [19:41]
[ maandag 15 augustus 2005 ]
Genoeg over !!! gelezen? Nou, dit nog even dan. De nieuwe cd-single staat integraal online, en wel hier. Je hebt wel QuickTime nodig.
Take Ecstacy With Me had voor mij nog wel vijf minuten langer mogen duren, zoals in de Melkweg afgelopen donderdag. Gelukkig vergeet je dat zodra je de geniale eerste vijf seconden van het tweede nummer hoort; wat een mooie opbouw heeft dat lied! Ik ga snel op zoek naar het origineel van Nate Dogg.
Hans [23:58]
[ vrijdag 12 augustus 2005 ]
!!! was ge-wel-dig, gisteren, in de kleine zaal van de Melkweg. Zeven man; een paar gitaristen, een zanger, een drummer, toeters, (koe)bellen, een paar keer zelfs twee bassisten tegelijk en allemaal wel op één of meerdere nummers op percussie.
Het eerste nummer, de nieuwe single Take Ecstacy With Me, duurde meteen al dik tien minuten en werd één lange, megaswingende jam waarbij op een gegeven moment meer dan de helft van de band op percussie stond te rammen.
Voordat het concert begon, was de stemming in de zaal wat mat. Toen de band opkwam riep de zanger iets van Last time we were in Amsterdam I remember it was crazy, have you mellowed out?
(amper reactie)
grinnikend: Oh, you're saying - well yeah, we kinda have
en vervolgens: Well, we haven't. In fact: we're wilder than ever!
...en knalden ze de eerste er dus in. Je merkte dat ze hard moesten werken om de zaal te overwinnen en na elk nummer was dat iets meer. Wij waren vóór de eerste noot al overtuigd, dus we hebben de hele avond als gekken staan dansen. Ik was extatisch toen het voorbij was.
Nu, een dag later, loop ik nog na te genieten. Wat een fantastisch concert! (kijk en luister)
Het prijsnummer Me and Giuliani Down By The Schoolyard (beluister) heb ik al op het album Louden Up Now. Ik heb ooit ook de cd-single gekocht, voor de b-kant. Gisteren heb ik, omdat ik 'm wilde laten signeren, er dan nog eens de vinyl maxisingle van gekocht.
Ik kan je vertellen dat dat nog niet meevalt, je plaat laten signeren door een band van zeven man. Niet alleen omdat ze - za'k maar zeggen - niet op een rijtje op je zitten te wachten, maar ook omdat je op een gegeven moment niet meer precies weet hoe iedereen er ook alweer uitzag.
En dan moet je uitkijken dat je niet per ongeluk de glazenhaler om een handtekening vraagt.
Hans [18:11]
[ woensdag 10 augustus 2005 ]
Herinnering voor wie niet roerloos naar een bandje wil staan kijken: de strakke funk van !!! (daar was al eens een stukje over) is komende donderdag te bewonderen in de Melkweg.Het was ook onontkoombaar dat ik die band leuk zou vinden, want ik vond deze foto op de weblog van één van de leden (ja, dus?).
Hans [15:09]
[ dinsdag 9 augustus 2005 ]
Zingen is het communiceren van emotie en daarom is het helemaal niet belangrijk of een zanger technisch perfect is. Althans, dat is de stelling die ik aanhang.Spinvis heeft afgelopen weekend twee radio-uurtjes mogen vullen met zijn favoriete liedjes en één haat-plaat. Wij blijken onze onze mening over zangers te delen en daarom zegt hij heel terecht bij Endless Love, het schoonspringen-op-de-zang duet van Luther Vandross en Mariah Carey: het is gelogen muziek.
Ga maar luisteren, het zit op 1:07:57. Als je deze uitvoering nog niet kent: het is echt héél, héél erg!
Je kunt natuurlijk ook gewoon luisteren vanaf het begin, want het programma is zeer de moeite waard.
Oh, en Spinvis: wanneer komt die nieuwe cd nou?
Hans [21:57]
[ maandag 8 augustus 2005 ]
Het zou me verbazen als er in Nederland meer dan tien ware fans rondlopen van Kevin Rowland, de centrale figuur van Dexy's Midnight Runners. Ik ben er één van.Ik wil je dan ook op het hart drukken om Searching For The Young Soul Rebels uit 1980 aan te schaffen of op zijn minst ergens te downloaden. Als je dat al niet gedaan hebt, natuurlijk.
Dat is namelijk een ongekend samengaan van gepassioneerde blanke soul met de strakke verbetenheid van late jaren zeventig punk (hoor maar). Het album dat volgde, Too-Rye-Ay uit 1982, maakte hem rijk en wereldberoemd.
Rowland is echter een moeilijk mannetje en zo heeft hij zijn hele fortuin verbrast alvorens in de vergetelheid te belanden.
Maar vandaag is er wat bijzonders gebeurd.
Eén van de astronauten van het ruimteveer Discovery heet namelijk Eileen Collins en NASA vergezelde de wake-up call van hedenmorgen met Dexy's wereldhit Come On Eileen (video). Ik zag het op het ochtendnieuws en kon niet anders dan me voorstellen hóeveel meter Rowland in de lucht moet zijn gesprongen toen hij dit nieuws hoorde.
Hij is vergeten en berooid, maar wel één van de weinige muzikanten die buiten de aarde te horen zijn geweest. Daar zijn er niet veel van; wellicht evenveel als hij Nederlandse fans heeft.
Hans [19:36]
[ zondag 7 augustus 2005 ]
Misschien had je 't al gelezen: op 1 september staat Frankie Goes To Hollywood in Paradiso. Het is echt waar. Ze zijn weer terug.Alhoewel... zanger Holly Johnson doet niet mee.
Niet mee?! Dat is net als de Dire Straits zonder Mark Knopfler. Of U2 zonder Bono. The Police zonder Sting! Eh... Queen zonder Freddie Mercury! Om over The Alan Parsons Project nog maar te zwijgen.
Volgens mij zijn er zo honderden voorbeelden te bedenken van bands die zonder hun frontman een lachwekkende onderneming zouden zijn. Helpt u mee het reactievak vol te kwakken met voorbeelden?
Hans [21:26]
[ dinsdag 2 augustus 2005 ]
Laat die droom varen. Wat mij betreft één van de mooiste uitdrukkingen van de laatste jaren. Kansloze deelnemers aan Idols kregen deze snoeiharde boodschap, verpakt als vaderlijk advies, te horen.
Maar zelfs de meest geharde platenbaas zou in tranen uitbarsten bij onderstaand optreden en het bandje met harde hand verwijderen uit het auditielokaal.
Dus als je ooit weer eens verzeild raakt bij een matig optreden, denk dan aan deze clip (7 MB) om je te realiseren dat het nog véél minder zou kunnen zijn.
Hans [20:23]
[ maandag 1 augustus 2005 ]
Een beetje REM-fan kent 'm natuurlijk allang, maar ik hoorde hem vandaag voor het eerst: de originele versie van Superman, in de versie van The Clique - never heard of - uit 1969. Hiero.*update* je moet de url zelf even in je realplayer plakken, zo blijkt, dan werkt -ie prima.
Hans [22:10]
