[ zondag 25 juli 2004 ]
Zo hee, met dit warme weer ben ik helemaal niet geïnspireerd om een stukje te schrijven. Ik ben nodig toe aan vakantie.
Maar ja, daardoor borrelt er meteen een vraag op. En daarmee dus toch wat inspiratie. Wat ik graag eerst nog even wil weten:
Wat is jouw favoriete zomerhit?
Hans [20:16]
[ zaterdag 24 juli 2004 ]
Absurd.
Een ander woord is er niet voor.
Misschien heb je wel eens gehoord dat William Shatner, de originele Captain Kirk uit Star Trek, in de late jaren zestig een lp heeft gemaakt, die meer dan eens is uitgeroepen tot slechtste plaat aller tijden.
De overdreven wijze waarop de acteur bijvoorbeeld Lucy in the Sky with Diamonds declameert is echt om kromme tenen van te krijgen (mp3). Best lachen hoor, maar mooi is anders. Zijn versie is overigens ooit gekozen tot slechtste cover van een Beatles-lied.
Hoe dan ook; in october van dit jaar komt er een nieuwe plaat van hem uit, Has Been. En die plaat opent met zijn versie van Pulp's Common People.
Dat is al ietwat verrassend, maar nu blijkt dat het ook nog een duet wordt met Joe Jackson. En dat is toch vrij absurd.
Ik wéét gewoon dat je 'm graag wilt horen, en dankzij W. kun je dan ook hier terecht.
Nog even de originele Common People zien? Hier vind je Pulp nog eens, in de glorietijd.
Hans [12:37]
[ woensdag 21 juli 2004 ]
De kans is vrij groot dat de regelmatige bezoeker van deze site een exemplaar van Nirvana's Unplugged in New York in de kast heeft staan.
Als ik eerlijk ben, vind ik deze cd nog veel mooier dan Nevermind. Hoewel heel ingetogen, is het één van de meest intense platen die ik ooit heb gehoord.
Opa vertelt: ik ben ooit met een vriend wiens favoriete plaat dit is, in New York op zoek gegaan naar de plaats waar hij is opgenomen. Toen we de Sony Studios gevonden hadden, bleek het tot onze verbazing een bioscopencomplex te zijn.
Al snel bleek dat er daar méér Sony Studios bestaan. We waren - lekker snugger - zonder adres op pad gegaan. Het duurde dan ook even, maar uiteindelijk vonden we het juiste pand op de hoek van 54th Street en 10th Avenue. We mochten binnen zelfs foto's van onszelf met het hoesje nemen.
Hoe dan ook, vandaag vond ik een foto van een fax (dat had je in 1993) waarop aantekeningen voor de definitieve setlist zijn gekrabbeld.
Da's misschien leuk voor wie de plaat zo'n beetje uit zijn hoofd kent. Ikzelf ben dol op dat soort trivia. Klik op onderstaande afbeelding voor het origineel.
Oh, en al browsend naar links voor dit stukje stuit ik hier op de originele setlist!
En als je dan toch bezig bent, download dan gelijk Leadbelly's Where Did You Sleep Last Night (mp3). Als je Unplugged in New York nog niet kent, zal Nirvana's versie van dit oude bluesnummer je ongetwijfeld rillingen bezorgen.
Hans [22:35]
[ maandag 19 juli 2004 ]
Lijstjes, wie is er niet dol op. Beste plaat van het jaar, beste soulplaat aller tijden, meest smakeloze songtitel en ga zo nog maar even door.
Ergens in de vroege jaren negentig zag ik voor het laatst het lijstje "Plaat die zo snel mogelijk op cd uit moet komen". Jaren geleden inderdaad, want je zou denken dat inmiddels alles wel is heruitgebracht.
Maar toch niet.
Ik kan me herinneren dat destijds al The Name Of This Band Is Talking Heads werd genoemd. Dit was een dubbel-elpee, waarop de verandering van de Talking Heads als live-act heel goed werd gedocumenteerd. En die swingt als een idioot.
Plaat 1 was de vroege Talking Heads (1977-79): gitaar, bas, drum en goeie liedjes over gebouwen en voedsel, plaat 2 was een band met meer leden dan KC & the Sunshine Band, die in de periode 1980-81 mega-swingende funknummers speelde met als thema's taal, economie en onderwijs. Nog beter dan de ook al niet beroerde Stop Making Sense.
Over een krappe maand ga ik weer wat platenbonnen verzilveren, want half augustus komt -ie eindelijk uit op cd. Sterker nog: als dubbel-cd met 16 extra nummers. Hier staat alle info.
Zijn er nog andere platen die nooit op cd zijn uitgebracht? Ben eigenlijk wel benieuwd.
Oh ja, en wat betreft de meest smakeloze songtitels: kijkt u bijvoorbeeld eens hier.
Hans [21:18]
[ woensdag 14 juli 2004 ]
Toen R.E.M. in 1994 het tegenvallende Monster uitbracht, dook Live in dat gat. Throwing Copper werd gekocht door alle teleurgestelde R.E.M.-fans. En natuurlijk ook door miljoenen anderen.
Een paar jaar geleden werd ik volledig overdonderd door het Glastonbury-concert van Travis. De bijbehorende plaat The Man Who bleek een openbaring. Zó had ik ze lang niet meer gehoord. Opvolger The Invisible Band vond ik, hoewel populairder dan zijn voorganger, ook best mooi, maar de nieuwe cd, 13 Memories is domweg saai.
En nu Coldplay voorlopig even geen nieuw album uitbrengt, en Starsailor het niet echt heeft waargemaakt, is ook hier ruimte voor een nieuwe band.
En het heeft even geduurd, maar nu ben ik om.
Hopes and Fears van Keane is all that (oordeelt u zelf).
Ik heb zelden een plaat gehoord die zó aansluit op het muzikale klimaat. Ik wilde er eerst niet aan, want het leek me juist daarom wel een erg obvious plaatje. Maar ik heb hem gisteren gedownload, en omdat ik twee draaibeurten verder wéét ik dat ik hem nog vaak zal willen luisteren, ga ik later vandaag het origineel halen.
Goed, en dan lees ik net dat ze vorige week in De Melkweg hebben gespeeld. Balen! Iemand wél geweest?
Hans [13:06]
[ dinsdag 13 juli 2004 ]
Hoewel ik een redelijk omvangrijke platencollectie heb, vind ik mezelf niet echt een verzamelaar.
In die zin, dat ik zelden een plaat koop omdat ik dan een artiest compleet heb. Ik koop cd's omdat ik ze wil draaien en niet om ze te laten verstoffen. Klinkt dit bekend?
Toch kom ik bij tijd en wijle iets tegen dat zó bijzonder is, dat ik het niet kan laten staan.
Toen ik vandaag ingrediënten kocht voor de sushi (zie maandag), kon ik het toch niet nalaten een stukje om te fietsen richting platenboer.
Daar stuitte ik op de promo van de eerste single van Franz Ferdinand, Darts of Pleasure. Volgens mij is die inmiddels goud waard! Een echt hebbeding.
En dat brengt me op de vraag: waar ben jíj onlangs tegenaan gelopen?
Hans [20:48]
[ maandag 12 juli 2004 ]
Wij dertigers bulken van het geld. Het zal dan ook niemand verbazen dat de stroom reissues van muziek uit onze jaren tachtig aardig op stoom is.
De laatste band die heruitgebracht in collector's editions met opgepoetste geluidskwaliteit in de winkels ligt is het onvolprezen Japan. De stijlvolle herenclub rond zanger David Sylvian die in de vroege jaren tachtig Westerse pop versmolt met Oosterse invloeden (hoor maar).
Aardige trivia: platenlabel Hansa organiseerde in de jaren zeventig een wedstrijd voor beginnende bands, waarbij de winnaar een platencontract kreeg. Japan won; The Cure werd tweede.
Geen slechte oogst, want van The Cure is zojuist het zoveelste album verschenen en Japan brengt met heruitgaves nu dus ook weer geld in het laatje.
Eind 1979 stapte Japan van Hansa over op Virgin en maakte daar de klassiekers die enkele maanden geleden in nieuwe versies werden uitgebracht. Het gaat om Gentlemen Take Polaroids, Tin Drum en - in mindere mate een klassieker - Oil on Canvas. Deze zijn nu verkrijgbaar met nieuw artwork en extra tracks. Het geluid is kristalhelder en bij Tin Drum zit zelfs een bonus-cd met twee versies van The Art of Parties (fragment).
Nu zag ik dat ook de Hansa-albums opnieuw zijn uitgebracht. Adolescent Sex, Obscure Alternatives, Quiet Life en Assemblage vind je sinds kort in digi-packs, geremastered met rare artwork, bonus tracks, videoclips en nieuwe liner notes. Zijn we daar dol op?
Ja, dat zijn we! Ik heb er dit weekend dan ook een paar aangeschaft; Tin Drum zit inmiddels vastgebakken in de speler en mijn vraag is wie er een origineel sushi-recept in het commentaarding wil kwakken.
Hans [20:11]
[ woensdag 7 juli 2004 ]
Veronica zond vroeger wel eens een avondje Goud van Oud uit. Dan zag je zalen vol veertigers en vijftigers meezingen met de hits van de Tremeloes en de Searchers. En van Smokie, niet te vergeten.
Gisteren kregen wij dertigers daarvan een voorproefje, want wat ik net beschreef verschilt in wezen niet veel met de Pixies gisteravond in de Heineken Music Hall.
Dat Frank Black kaal en dik is, is genoegzaam bekend, maar er ging best een schok door de zaal toen ze opkwamen: wat zijn ze oud geworden. Kim Deal heeft een flinke pens en de heren zijn alledrie kaal (foto's).
Toen zetten ze Gouge Away in en het feest begon.
Sommige bands brengen na verloop van tijd een Greatest Hits uit, andere bands een Best Of. De Pixies speelden hun versies hiervan gisteren integraal en aan één stuk door.
Alsof de Ramones aan het spelen waren: de ene klassieker was nog niet gespeeld of de volgende werd alweer ingezet.
En het was fantastisch! Het was echt te gek.
Debaser! Where is my mind! Monkey Gone to Heaven! Cactus! Here Comes Your Man! U-Mass! Caribou!
Waar je ook keek, mensen gingen uit hun plaat. We kregen precies wat we wilden.
Ikzelf miste alleen Hey maar omdat ook Gigantic nog niet gespeeld was, leek het me duidelijk dat dat de toegift zou worden.
En zo geschiedde.
De Pixies gaven het publiek precies waar ze voor gekomen waren, en met het oeuvre dat zij bij elkaar hebben geschreven was het een fantastisch avondje Goud van Oud.
Heb je 't gemist? Download dan hier een concert van eerder dit jaar.
*update* de setlist! (iemand heeft de 'm meegenomen en letterlijk overgetikt voor de nieuwsgroep nl.muziek): gouge away, debaser, dead, crackity, isla, weird, monkey, heaven, wave, where is my mind, holiday, nimrod, vamos, here comes your man, i bleed, u-mass, bone machine, velouria, river, broken face, tame, caribou -- hey, gigantic.
Hans [10:22]
[ zondag 4 juli 2004 ]
Het is alweer enige tijd geleden dat ik over Morrissey berichtte, maar nu moet ik toch echt iets doen. Er is weer van alles aan de hand.
Hij heeft namelijk een fantastische nieuwe single, The First of the Gang to Die. Een echte radiohit. Radio 2 dan wel te verstaan, maar toch. Je kunt er hier de video van bekijken, opgenomen tijdens zijn verjaardagsconcert in Manchester.
Toen ik de titel voor het eerst hoorde, dacht ik dat het zou gaan over het noodlot waarmee velen te maken krijgen. Het gaat echter over een lid van een jeugdbende - tenslotte woont Morrissey tegenwoordig in Los Angeles.
Verder speelde hij op Glastonbury een oud Smiths-nummer, The Headmaster Ritual, wat bij mij het koude zweet deed uitbreken. En wie ben ik om je dat gevoel te ontzeggen. Klikt u hier.
Hans [21:46]
