[ woensdag 27 juni 2007 ]
Jáááá - The Gossip!Kom net terug van een fantastisch concert in De Melkweg - The Gossip. Gitaar, drums en een zangeres - zeg maar de White Stripes XL.
Of beter: White Stripes XXL want zangeres Beth Ditto is een potige dame met een enorme stem en ditto stagepersoonlijkheid.
Vanaf het eerste nummer was het al helemaal goed: prima rocknummers met een dancebeat en een enorme energie. Dan een paar leuke covers (Careless Whisper - filmpje - en iets van Aaliyah), culminerend in mijn hit-van-het-moment: Standing in the way of control (filmpje). Die ken je nog niet? Hier is de mp3.
Ze kreeg de zaal moeiteloos mee, en in de toegift sprongen zo'n dertig, veertig mensen op het podium om mee te dansen. Ik denk echt dat dit zo'n concert is waar je later van zegt dat je erbij bent geweest.
Ditto liet zich zopas fotograferen als een zwangere Demi Moore voor Vanity Fair. Ik vroeg me nog af, met al die calorieën die ze tijdens een optreden verbrandt, moet ze aardig vreten om op gewicht te blijven!
Hans [23:33]
[ donderdag 21 juni 2007 ]
Ik word echt ouder. Voor de tweede keer binnen een maand zag ik een concert met zitplaatsen. Nu heb ik Lou Reed altijd al eens willen zien optreden. Vanaf het moment dat ik als zeventienjarige de Velvet Underground heb leren kennen en zeker toen ik een jaar later Transformer en Berlin ontdekte.
Maar ja, om Reed nu nog te zien spelen; dan is het risico dat je de integrale The Raven moet uitzitten natuurlijk wel aanwezig. Dit jaar echter speelt hij zijn meesterwerk Berlin integraal, dus A. en ik naar de Bijlmer Bierhal.
Daar waren véél stoffige vijftigers. Maar ook veel veertigers, een niet onaanzienlijk deel dertigers en zelfs een enkele twintiger (à la Velvets, met zonnebril op). We hadden vreselijk slechte zitplaatsen, waardoor het moeilijk was om lekker in het concert te komen. Maar het is natuurlijk heel bijzonder om The Kids - dat ook nog op de achterste rij door merg en been gaat - en Sad Song na al die jaren live te horen.
Bovendien bestond de toegift uit Sweet Jane, Satellite of Love en Walk on the Wild Side.
Berlin is een heftige plaat met een zware thematiek. Een niet al te stabiele voormalige huisgenoot van A. is, in zijn studententijd, zelfs ooit in een psychose geraakt met de plaat op de speler.
A. merkte dan ook op: verrassend dat er zoveel gewoon uitziende mensen op af zijn gekomen.
Ik sluit mij verder helemaal aan bij de recensie in Het Parool.
Hans [00:00]
[ dinsdag 19 juni 2007 ]
Leukste nummer van dit moment, zeker voor dertigers, is Acceptable In The Eighties van Calvis Harris (luistert u mee?). Na onze landgenoot Bastian, ditmaal een Brit met een SID-chip (voor de kenners). Vette beat, retro groove - ik hoorde 'm voor het eerst tijdens het hardlopen en dat ging ineens een stuk sneller.
Al tikkend beluister ik op dit moment de bijbehorende cd I Created Disco en die is helemaal goed. Als je toch op zijn MySpace zit, klik dan ook eens Disco Heat aan.
Maar ik heb eigenlijk helemaal niet op zitten letten. Wát was eigenlijk acceptable in the eighties dat dat nu niet meer is?
Hans [21:02]
[ maandag 11 juni 2007 ]
Zag vandaag een jong gastje lopen met keiharde muziek uit zijn Nokia. En da's hetzelfde als een ghettoblaster op je schouder - eenentwintigste eeuw-style. Zo'n vintage ghettoblaster zie ik deze dagen vaker - en wel op de hoes van Malcolm McLaren's Duck Rock. Ik kocht de cd onlangs in een uitverkoop en draai 'm inmiddels dagelijks. Niks mis met de muziek van 2007, maar deze plaat uit '83 is de meest fris klinkende die ik in een hele tijd heb gehoord!
Hij staat namelijk boordevol verschillende muziekstijlen die toen nog underground waren, en 24 jaar later nóg - of opnieuw - populair zijn. Lounge, hip hop, electric boogie, Afrikaanse jive, moeiteloos door elkaar gemixt en aan elkaar gepraat door twee New-Yorkse radio dj's. En natuurlijk met een fikse bijdrage van wat later de The Art of Noise zou worden. Dat hoor je goed in de hit Buffalo Gals (hiero).
Maak je zomer nog zomerser en gooi 'm ook op je iPod; hier heeft iemand hem online gezet. Beloof je wel dat je de cd koopt als je 'm een keer of vijf voor je plezier hebt gedraaid?
Enne... welke zomerse plaat raad je mij aan?
Hans [22:22]
[ vrijdag 8 juni 2007 ]
Misschien leuk te melden dat Morrissey dezer dagen optreedt in Californië.Zo staat hij zondag in de... Rabobank Arena in Bakersfield, CA.
Jochem op de eerste rij natuurlijk.
Hans [23:03]
[ donderdag 7 juni 2007 ]
Ach wat jammer: het concert van Modest Mouse, komende zaterdag, gaat niet door wegens ziekte. De kaartjes kunnen terug naar het voorverkoopadres.Nou ben ik heel benieuwd; ik heb er drie voor dit concert gehaald, en daarvoor ook driemaal boekingskosten en lidmaatschap betaald. Dat is toch dik vijftien euro extra. Zou ik die ook terugkrijgen?
Hans [23:27]
[ woensdag 6 juni 2007 ]
Fascinerend, andere versies horen van nummers die je heel goed kent. Ik kwam deze week tot mijn stomme verbazing onbekend Joy Division-materiaal tegen.De enige outtakes die ik tot dusver kende, staan op de Warsaw-bootleg. Dat is een oerversie van Unknown Pleasures. En op box set Heart and Soul staat de eerste single van New Order in een demoversie van Joy Division. Dat is het wel zo'n beetje, volgens mij.
Nu zijn er dan outtakes en alternatieve mixen van Closer uit 1980. Martin Hannett, de producer die de band dat atmosferische geluid gaf, is alweer jaren dood en de erven hebben op zolder een tape gevonden. Ik stel me zo voor dat dat goed uitkomt nu Anton Corbijn's film Control op stapel staat en zo zijn deze opnames twee weken geleden op cd verschenen.
Dat vind ik geweldig want Closer is zo'n fascinerende plaat waarvan ik elk detail wil weten. Zo staat er een prachtige alternatieve versie van het majestueuze sluitstuk Decades op (beluister fragmenten).
Wel jammer van die spuuglelijke hoes. Zou die ontwerper zich hebben gerealiseerd dat zijn broddelwerk naast al die kunstwerkjes van Peter Saville komt te staan?
Hans [22:32]
[ maandag 4 juni 2007 ]
Het is niet alsof ik al in de Arena sta, maar het is een begin: ik lig bij de Fame! En dat terwijl ik geen enkel instrument bespeel. Het zit zo.Vaste lezers herinneren zich misschien dat ik in 2003 Johnny Marr van The Smiths ontmoette. Daaraan heb ik onlangs in een interview gerefereerd en dat verhaal is in een boek terechtgekomen. Dat boek ligt sinds vorige week bij Fame.
Het heet Muziekliefhebber en dat vind ik wel erg leuk. Want zo wordt nog eens benoemd waar ik graag en probleemloos een groot deel van mijn leven mee vul. Het boek staat vol muziekverhalen van mensen zoals jij en ik, en sommige zijn werkelijk om van te smullen.
Zoals dat verhaal van die flip die een dag op stap mocht met Metallica, een waar droomverhaal. Ik heb het boek in een ochtend achter elkaar weggelezen. Het is te koop voor nog geen tientje.
Trouwens, je weet misschien dat Johnny Marr inmiddels in de band Modest Mouse zit. Hun laatste cd is onlangs op één binnengekomen in de Amerikaanse Billboard-lijst. Wat een prestatie, dat heeft -ie met The Smiths natuurlijk nooit bereikt!
Het toeval wil dat Modest Mouse komende zaterdag... in de Melkweg staat, met Johnny Marr in de gelederen. Dat maakt de cirkel wel héél erg rond!
Hans [20:15]
