[ donderdag 12 juli 2007 ]
Het was gisteren alweer zes jaar geleden dat Herman Brood van het Hilton sprong. Ik had die dag bij toeval pagina 101 van Teletekst aanstaan en zag het bericht bovenin beeld verschijnen.Never Be Clever is al jaren met gemak mijn favoriete Nederlandse lied. Dat Herman Brood the real thing was, zal niemand betwisten. In die dagen heb ik werkelijk alles aan herdenkingsprogramma's en wat niet meer gevideotaped.
Van al die uren maakte één fragment de meeste indruk op me. Een opname uit de toptijd, waar hij met zijn band in de studio nummers van Shpritsz speelt en in dit geval Rock 'n Roll Junkie.
Alles is hier goed. Band is strak, Herman in topvorm, attitude and all - de energie spát er vanaf. Ik zat aan de buis vastgeplakt en heb het nog tientallen keren bekeken. Martin Bril liet het later nog eens zien in een tv-programma. Toen ik hem eens in de stad tegenkwam sprak ik hem er op aan; hij was niet verbaasd te horen dat ik zo onder de indruk was. Hij vertelde me dat het uit het VARA-programma Wonderland komt, uit 1979.
Gisteravond was dit fragment te zien op VPRO's /Geschiedenis TV en je kunt het online nog eens bekijken. Helaas maar een kort stukje, maar ik word er nog net zo opgewonden van als al die andere keren dat ik het zag.
Als je het nog niet kent, ben ik blij je dit prachtige fragment te kunnen laten zien. Klik hier.
(update: lange leve YouTube; hier staat -ie helemaal)
Hans [20:25]
[ zaterdag 7 juli 2007 ]
Goed nieuws op 372!
Ik ben heel benieuwd hoe die gaat klinken. Een klein jaar geleden vroeg ik Spinvis naar zijn nieuwe nummers en hij vertelde dat hij op zijn derde cd helemaal los zou gaan. Dat kan van alles betekenen - maar een Canto Ostinato zal het, gezien zijn reactie, niet zijn!
(update: het wordt een kliekjesplaat, details. Verder is het artwork voor de plaat en tour inmiddels bekend, zie onder. Mooi, niet? Het doet me denken aan Nemo in Slumberland, maar wat is het?
Hans [00:47]
[ vrijdag 6 juli 2007 ]
Vandaag gespot in Concerto: de bandnaam van het jaar.
Hans [23:58]
[ woensdag 4 juli 2007 ]
Dankzij een suikeroom met kaartjes over stond ik vanavond in het Westerpark, voor de Scissor Sisters. Dit was allemaal last minute, dus ik hoorde pas een uur van tevoren dat Groove Armada het voorprogramma zou zijn. Nou, wat mij betreft een double bill!Groove Armada is gewoon moddervet. Met hun fantastische grooves stond de hele meute na vier nummers al lekker te swingen. Wel vind ik: prima beats, maar matige liedjes. En dan heb ik het na twintig minuten wel gezien.
De Scissor Sisters hebben dan weer fantastische liedjes. Althans, de eerste cd is zo'n beetje een greatest hitsplaat en I Don't Feel Like Dancing (is -tie weer) van de tweede cd is een perfecte popsingle. De rest van de nieuwe cd vind ik een bietje saai.
Omdat een groot deel van het publiek pas bij de tweede is aangehaakt, gingen veel mensen loos bij de nummers die ik nou weer matig vond en omgekeerd. Geen punt; de show was dik in orde (5 MB filmpje van Comfortably Numb). Die zanger is een ongelofelijk energiek mannetje dat heel hard werkt om de show in de flow te houden. Zodra het verslapte pakte hij iedereen weer mee. Dat was werkelijk een genot om te zien.
't Is natuurlijk een onwijze nicht en de overtreffende trap daarvan was zijn anecdote dat hij de vorige keer in Amsterdam a concert of Willeke had meegemaakt!
Je ziet het wel eens bij hitartiesten: fanatiekelingen die spandoeken meenemen naar een concert. Je weet wel: Frans Bauer, de Toppers, Morrissey... dat was ook bij deze hitband. De kleermaker om de hoek is een uithangbord armer en zo zwaaide dit fanclubje met een enorme schaar!
Hans [23:43]
[ zondag 1 juli 2007 ]
En zo merk je dat je als dertiger richting de veertig gaat: gisteravond voor de derde keer in korte tijd een concert met zitplaatsen bijgewoond.Een jaar of wat geleden kocht ik op Koninginnedag van iemand David Sylvian's Brilliant Trees in een speciale editie en een bijzondere verzamelaar van het Warp-label. We raakten aan de praat, het gesprek kwam op de minimale muziek van Philip Glass en Steve Reich en toen hij begreep dat ik nog nooit van Simeon ten Holt had gehoord, drukte hij mij de cd Canto Ostinato in de handen met de woorden: ik hoef er niets voor te hebben, maar je moet me beloven er naar te luisteren!
Canto Ostinato is een heel bijzonder stuk voor vier piano's, waarin een thema keer op keer wordt herhaald, met steeds een subtiele wijziging. Dat bouwt in de lieflijke melodie heel langzaam een hypnotiserende spanning op, die uitmondt in een climax (beluister vier minuten, mp3 van 8 MB).
Het werd gisteren uitgevoerd in Deventer. Mijn vriendin is al jaren dol op dit stuk en omdat ze eerder deze week jarig was, was dit natuurlijk een prima gelegenheid weer eens ter kerke te gaan. In de Lebuïnuskerk stonden vier piano's opgesteld met zitplaatsen in een grote cirkel er omheen.
De tijdsduur van het stuk is vooraf onbekend. Dat hangt af van de pianisten, die tijdens het spelen via oogcontact afspreken wanneer het volgende stuk begint. Dat maakt het heel fascinerend om naar te kijken. Bovendien kun je, vanwege de cirkel, goed zien wat voor uitwerking de spanning heeft op het publiek.
Ik merkte weer eens dat ik helemaal niet kan stilzitten; ik werd helemaal in het stuk gezogen. Het publiek mocht rondlopen, dus een aantal mensen volgden het stuk van meerdere kanten, anderen gingen dan weer plat op hun rug op de grond liggen.
Hoewel mijn vriendin ook uitvoeringen van meer dan drie uur heeft meegemaakt, zat het er hier na twee uur genieten op. Componist Ten Holt schreef dit stuk in de late jaren zeventig in zijn woonplaats Bergen. Hoewel mijn gedachten helemaal niet wegwaaiden tijdens de uitvoering, stelde ik me wel zo voor dat hij een Spinvis van een eerdere generatie moet zijn. Ik vraag me eigenlijk af of Spinvis dat zelf ook zo ziet.
Hans [17:30]
