[ vrijdag 29 december 2006 ]
Eind december is het buiten guur en binnen lekker warm. Wat is die Top-2000 toch gezellig! Een beetje muziekliefhebber met High Fidelity in de kast buigt zich rond deze tijd over zijn of haar jaarlijstje (hier is die van de NME).Omdat ikzelf dit jaar voor mijn gevoel minder met nieuwe muziek bezig ben geweest, liep ik er op weblog Conxies tegenaan dat het samenstellen van mijn jaarlijst nog helemaal niet meeviel. Hoewel ik 'm helemaal niet zo vreselijk goed vond, blijkt Ringleader of the Tormentors mijn plaat-van-het-jaar.
Mijn favoriete bands van het moment, LCD Soundsystem en !!! komen pas volgend jaar weer met nieuwe cd's. Nou vond ik die van LCD Soundsystem een paar dagen geleden in een obscure krocht van het net. Sound of Silver komt pas in maart 2007 uit, maar hij is fantastisch en met gemak de beste plaat die ik in 2006 hoorde. Als je dan fanatiek doorzoekt, dan kom je de nieuwe van !!! ook wel tegen. Myth Takes komt ook in maart uit.
Maar we blijven nog even hangen in 2006. Wat is jouw plaat-van-het-jaar? En als je dat niet kunt zeggen, wat is dan de oude cd die je dit jaar het meest hebt gedraaid?
Hans [10:56]
[ maandag 25 december 2006 ]
I feel bàààààd!!(voor een funky christmas, klik op het plaatje - dansles op twee minuten!)
*update*
Wat fijn dat James Brown de eer krijgt die hem toekomt. Ik moest echt even slikken toen ik deze foto net zag:
Hans [11:12]
[ donderdag 21 december 2006 ]
Zo hee. Tweemaal Morrissey in Amsterdam gezien dit jaar. En dat terwijl ik dit blog ooit ben begonnen omdat ik 'm in Londen ging zien.
Vaste lezers zal dit niet verrassen: Morrissey is de artiest van mijn leven. Ik beleef zijn muziek tegenwoordig natuurlijk op een heel andere manier dan vroeger, maar het is een big, big deal om hem te zien.
In april was ik dan ook al weken van tevoren opgewonden, maar nu was dat toch veel minder. Toen was ik overdonderd door de ervaring om Morrissey in het echt van heel dichtbij te zien, nu kon ik - hoewel ik tijdens de opener Panic mijn ogen (en mijn camera) werkelijk niet van hem kon afhouden - echt genieten van de muziek. We stonden goed vooraan, zo'n vier meter van het podium.
Wat is het toch fijn in Amsterdam te wonen, in Engeland hoef je niet te proberen zo ver vooraan te komen zonder te moeten vechten!
Na het vermoeiende voorprogramma Kristeen Young - herinnert u zich punkdichteres Anne Clark nog nog nog? - werd een mooie compilatie van filmclips vertoond met enkele van Morrissey's helden, zoals de New York Dolls, een prachtig Zweeds songfestivallied uit 1969 en bijzondere opnamen van James Dean. Wat een goed idee!
Dit zijn een paar van die filmpjes:
Looking for a kiss van de New York Dolls
Judy min vän van Tommy Körberg
Bubble Gum van Brigitte Bardot
Si van Gigliola Cinquetti
There's A Whole Lot Of Twistin' Goin On van Vince Taylor
James Dean's kostuumshots voor East of Eden
Ik kan het eerste filmpje, met Sacha Distel, niet online vinden, maar de enorme foto op het podium is die hiernaast, van Pier Paolo Pasolini. Morrissey kwam later nog op de filmpjes terug. Ik vind het erg belangrijk dat een artiest contact maakt met het publiek en dat deed -ie gisteren zeker. Hij vroeg wat we van de filmpjes vonden, was überhaupt in een vrolijke bui en sprak - en dat vond ik geweldig - ook over Hatful Of Hollow. Dat is natuurlijk mijn favoriete plaat aller tijden - sterker nog, ik had 's middags anderhalf uur door Amsterdam gefietst in de hoop 'm te kunnen laten signeren - en zo besefte ik me goed dat dít de man was die die plaat had gemaakt (met hulp, maar toch).
Er werden maar liefst drie nummers van gespeeld: William it was really nothing, How soon is now en Please please please let me get what I want. Dat laatste nummer raakte me echt diep, ik zat er helemaal in en heb enorm staan genieten.
De nieuwe plaat vind ik niet geweldig maar behalve de gruwelijke nieuwe single I just want to see the boy happy vond ik de nummers ervan gisteren wel prima. De band was retestrak en hoewel de setlist veel van dezelfde nummers bevatte als in april, vond ik het concert toch nog veel beter. April was vooral de ervaring, gisteren was meer de muziek.
De setlist zag er zo uit:
Panic
The first of the gang to die (youtube)
The youngest was the most loved
You have killed me (youtube)
Dispappointed
Ganglord
I'll never be anybody's hero now
William it was really nothing
Irish blood, English heart
I will see you in far-off places
Girlfriend in a coma
Everyday is like sunday ("the next song is not really very good")
In the future when all is well
I've changed my plea to guilty
Let me kiss you
The National Front disco
Dear god please help me
How soon is now (youtube)
I just want to see the boy happy
Life is a pigsty
Encore: Please please please let me get what I want
Don't make fun of daddy's voice
Kijk voor meer foto's:
Available Light
Mojo
Hans [23:20]
Hans [02:05]
[ dinsdag 19 december 2006 ]
Het concert van morgen is nog niet uitverkocht. En zo zag ik vanochtend op de Rozengracht...
Hans [19:42]
[ maandag 18 december 2006 ]
Ik zit te dubben.Morrissey komt woensdag natuurlijk naar Amsterdam en dinsdag is er een heel leuke pre-party in Bar Prik. Ik ga er zeker heen, heb woensdag vrijgenomen en wil proberen de Morrissey-kwis te winnen.
Nu heb ik in 1986 meegedaan aan 'Kruip in de huid van...', dat radiospelletje uit de Avondspits (tune). Ik was Morrissey; ik had me voorgenomen om me op te geven zodra ik zijn complete voornaam zou weten. Toen de Smash Hits eindelijk meldde dat het Stephen Patrick is, heb ik me opgegeven.
Man, wat was ik zenuwachtig. 21 April 1986 en hoewel vrienden me hadden uitgedaagd om 'nee' te zeggen als Frits Spits me zou vragen, Morrissey, is it possible for you to speak Dutch, was ik op het moment suprême zó gefocust dat ik het compleet ben vergeten.
Over de uitslag doe ik nog geen uitspraken; ik vraag me namelijk af of het leuk is om die opname mee te nemen naar Prik morgen.
Los daarvan heb ik de Hatful of Hollow-lp waarmee ik mijn tienerjaren gesleten heb, inmiddels laten signeren door Johnny Marr (de foto hiernaast, het hele verhaal). Woensdag wil ik met die elpee onder mijn arm Amsterdam in, want hoewel de kans hééééél klein is dat ik Morrissey ergens zie, zou ik het verschrikkelijk vinden als ik 'm dan niet bij me heb.
Ik heb zitten denken waar ik Morrissey zou kunnen tegenkomen. Ik denk het Amstel Hotel, het American Hotel of de PC Hooftstraat. Ik denk niet de keurslager in de Kinkerstraat.
Heb jij misschien een idee? Waar kan Morrissey woensdag naartoe voordat -ie richting Bijlmer moet?
Hans [19:40]
[ vrijdag 15 december 2006 ]
Ik zit helemaal te stuiteren achter m'n beeldscherm. Of vóór m'n beeldscherm, wat is eigenlijk de juiste uitdrukking.Van The Velvet Underground and Nico heb ik alle cd-versies die ooit zijn verschenen. Ik kocht 'm toen ik mijn eerste cd-speler had gekocht, verving die later voor een geremasterde editie, hij zit in mijn Peel Slowly and See-box en toen ik de laatste keer in St. Mark's Place in New York rondwandelde, vond ik het wel stoer om er de Deluxe-editie te kopen.
Maar geen van deze edities hebben outtakes, extra onbekende tracks en al helemaal geen echt verbeterde geluidskwaliteit. Vergelijk het met die nieuwe geremasterde Psychocandy van de Jesus and Mary Chain, wat heb je dáár in hemelsnaam aan?!
Misschien had je het verhaal gehoord van die platenverzamelaar die op een rommelmarkt in New York een proefpersing van The Velvet Underground and Nico had gekocht voor 75 cent.
Het bleek een acetaat met alternatieve mixen en andere versies dan de uiteindelijke plaat. Hij heeft 'm inmiddels voor anderhalf ton verkocht (hier staat het hele verhaal).
Goed, ik loop net de nieuwsgroepen door en ik geloof amper wat ik zie. Ik kom in alt.binaries.sounds.mp3.garage-rock de volledige acetaat in mp3-vorm tegen! Met een discussie tussen bezoekers wat in hemelsnaam de bron ervan moet zijn.
En hij is prachtig! Zelfs al kraakt -ie als een oud schip. Het is duidelijk dat de uiteindelijke plaat beter is, maar deze versies zijn wel de generale repetities. Vooral Venus in Furs klinkt bijzonder; minder majestueus maar even bijtend. Op All Tomorrow's Parties klinkt Nico heel anders. En ik heb Heroin nog geeneens gehad!
Mocht je provider deze nieuwsgroep niet doorgeven, hij staat ook in alt.binaries.sounds.mp3.1960s. Met XNews haal je 'm zo binnen.
*update*: hier staan er ook een paar.
Hans [20:02]
[ donderdag 14 december 2006 ]
Zet net teletekst aan en lees dat Robert Long is overleden. Wat erg!Typisch zo iemand die er altijd geweest is, en nu dus ineens niet meer. Wat een kutziekte is het toch ook!
Ik kom niet uit zo'n gezin waar Robert Long's liedjes in de jaren zeventig door de huiskamer schalden; ik heb Vroeger of Later leren kennen in het begin van mijn studententijd. Wekenlang heb ik 'm grijsgedraaid.
Ik heb weinig meegekregen van het revolutionaire karakter van zijn muziek; ik werd vooral getroffen door de echtheid van zijn liedjes.
Liefste m'n liefste, Afscheid, Flink zijn, Jos, Waarom huil je nou en Het leven was lijden - voor hele volksstammen uit het leven gegrepen. Zoals zoveel artiesten (hee Frank!) na zijn vertrek naar het theater zijn edge verloren maar ik hoor, tijdens dit tikken, Vroeger of Later weer eens. En ik kan alleen maar hopen dat hij wordt herinnerd als wat hij wat mij betreft zeker was: the real thing in het Nederlands.
Hans [18:16]
[ dinsdag 12 december 2006 ]
Doelloos browsend stuitte ik net op een fragment uit de Late Show waarin Tom Waits een mooi verhaal aan David Letterman vertelt (klikt u hier). Nooit bij stilgestaan dat dat óók gewoon te vinden is.Dus klikte ik al snel door naar een originele Tango Til They're Sore uit 1985 (hier).
Wilde ik graag even met je delen, veel plezier!
Hans [20:57]
[ zondag 3 december 2006 ]
Behalve de omstreden intocht van de kerstman brengt december ook de hernieuwde komst van Morrissey naar Nederland.Na jaren van stilte is hij er ineens driemaal in een jaar; het lijkt wel Sinterklaas!
De voortekenen beloven veel goeds: hij speelt weer meer Smiths-klassiekers en ik hoop dat ook wij William It Was Really Nothing en Please Please Please Let Me Get What I Want gaan horen.
De komst van Morrissey wordt voorafgegaan door een pre-party en een after-party dus ik ga weer was daagjes vrijnemen; ik hoop jij ook.
De pre-party (details) is op 19 december in Bar Prik in de Spuistraat. De afterparty (details) is na het concert op de 20e in de Warmoesstraat.
Overigens zijn de Britten op dit moment aan het stemmen wie hun greatest living icon is. Ongelofelijk maar waar; naast Sir David Attenborough en Paul McCartney staat Morrissey op dit moment in de top-3.
Hans [20:57]
